... dan heb je niets aan deze reis. We zitten op dit moment 24 uur in de trein (dinsdag om 19.30u vertrokken) en we hebben er een nachtje op zitten. Bij het opstappen in Utrecht werden we opgewacht door een man die niet echt heel erg veel lol in zijn werk leek te hebben en deze bleek onze begeleider voor de reis te zijn. Provodnik zoals ze dat in het Russisch zeggen. Enditis ook een goede titel aangezien de man geen woord Nederlands spreekt! Hij wijst ons naar onze plaatsen, verteld wat in het Russisch over de bedden (ik steek mijn duim op alsof ik hem heb begrepen) en hij vertrekt weer naar zijn eigen hokje. Onze kaartjes krijgen we niet meer terug... het plakboek zal zonder moeten doen. Eerst ons maar even verbazen over waar we in terecht zijn gekomen. Een treinstel wat volgens mij net zo oud is als Lenin en ook op sommige plekken zo ruikt.

Het is ook een vrij kleine ruimte waar we in moeten bivakkeren dus het is maar goed dat we alle drie de plaatsen hebben opgekocht anders had er zomaar een derde persoon bij ons gezeten. Normaal zijn we best gastvrij maar op 2 vierkante meters wordt je toch iets kritischer.

Aangezien we bij vertrek ongeveer heel Utrecht oranje zagen kleuren hebben we om 8 uur maar alvast de wereldontvanger aangezet om Langs de Lijn met Jack van Gelder te kunnen luisteren. Nou... dat konden we dus vergeten. Ik weet niet waar de wereldomroep op uitzend... maar in ieder geval niet op onze radio. Gelukkig kregen we via de sms wel door wat de stand was inclusief een enthousiast SMSje van het thuisfront: 'We zitten in de finale!' Prima. Als de finale gespeeld wordt zitten we weer in de trein dussss.... hopen dat de Wereldomroep het daar beter doet zullen we maar zeggen.

In deze 24 uur hebben we al best interessante dingen meegemaakt. En dat is best apart aangezien we in zo'n kleine ruimte zitten. Toch zitten er best wat haken en ogen aan het reizen naar Rusland en andere oostblok landen. Vooral de grensovergang kan lang duren. Vooral ook omdat bij de grens van Polen en Wit-Rusland er in principe twee keer gecontroleerd wordt. Je hoort het goed... twee keer. Eerst komen de Polen in vol ornaat (mannen in groene pakken met pistolen etc.) de trein in en lopen dan gewoon even rond. Doen niet veel, kijken alleen nors. Daarna gaat de trein weer rijden en kom je na een halve kilometer in niemandsland te zijn geweest bij de Wit-Russische grens aan. Ook hier weer nors kijkende personen die je paspoort vragen en daar dan ook gelijk mee vertrekken naar een of ander kantoortje. Waarschijnlijk hebben ze daar alleen maar een stempelkussen want een kwartiertje later krijg je deze gewoon lekker weer terug met een stempel op je visum. Daarna nog een stukje doorrijden, mensen afzetten op een station, en dan IN ZIJN ACHTERUIT! terug naar een stukje vlak bij de grens om van onderstel te wisselen bij een of ander rangeerterrein. Op dit rangeerterrein (waarvan wij vinden dat het in the-middle-of-nowhere is) komen ineens een groot aantal dames de trein in die ons allerlei dingen proberen te verkopen. Ze verkopen ook bier (halve liters) voor 4 euro of voor 4 dollar. Voor 4 dollar wil ik die flesjes wel van haar kopen en we hebben dus bij het avondeten (noodlesoup met kipsmaak) een lekker biertje.

Dat onderstel wisselen gaat prima, de mannen hebben het vaker gedaan geloof ik, en dit doen ze door de hele wagon op te tillen en hier dan een ander onderstel onder te schuiven. Ze doen dit omdat er in Rusland smallere rails schijnen te liggen. Als we Rusland weer uitgaan kunnen we dit hele grapje dus nog een keer meemaken.

Al met al is het een heleboel tijd voor jezelf. Geen haast want de trein komt toch op een bepaald tijdstip aan. Heerlijk begin van je vakantie want je zit gelijk lekker in de stemming. Morgenochtend komen we aan in Moskou... kijken wat dat ons brengt.

Groetjes,

Olav en Hill