Vandaag kwamen we met de boot aan in Gorontalo. De geboorteplaats van mijn vader. Het was (volgens Hilleke) een nacht waarin de boot flink heen en weer ging maar ja... ik slaap altijd en overal dus ik heb er niets van gemerkt ;-)

De boot van Pagimana naar Gorontalo is een belevenis opzich. We hadden een hut (wij denken die van de kapitein aangezien er twee kapiteinspetten lagen) en dat was als een van de weinigen aan boord. De rest zat in Economy-class (plastic stoeltje) of in Business-class (een iets zachter stoeltje). Voor een overtocht van 10 uur (!) is dat natuurlijk niet echt comfortabel. Dit is ook de reden dat er bij het instappen kinderen met platgemaakte dozen stonden die reizigers kunnen kopen. Deze doos kun je dan als slaapmatje gebruiken. Wij waren zoals jullie begrijpen extra blij met onze hut met AC (hoezo decadent) toen we allemaal dozen met mensen erop aan dek vonden. Om 7 uur 's ochtends kwamen we aan in Gorontalo waar gelukkig een Engelssprekende gids en een chauffeur op ons stonden te wachten. De gids begon allemaal dingen te vertellen over de haven en de rivier. Informatie waar ik niet echt op zat te wachten aangezien ik maar 1 dag had om alles uit te vinden over mijn familie. Toen we om half 8 bij het hotel aankwamen zei ik dan ook dat ik maar 1 doel had die dag: mijn familie geschiedenis. De rest vond ik niet interessant. Hij zei dat hij zich die dag ging laten leiden door mijn wensen. Een prima afspraak wat mij betreft :D

We spraken af dat hij om 9 uur bij het hotel zou zijn. Dan konden wij even douchen na de bootreis en even ontbijten. Na ons ontbijt ben ik op zoek gegaan naar de eigenaar van het hotel. Volgens velen wist hij veel te vertellen over de familie Agaatsz. Door de receptie werd ik naar zijn woonhuis gebracht en nam ik plaats op een bankje. Hij was nog even in de badkamer. Uit de badkamer kwam een wat oudere man die gelijk in het Nederlands zei: Dag, ik ben Alex. Ik zei mijn naam en vertelde wat ik kwam doen. De naam van mijn vader natuurlijk ook niet vergetend. Hij dacht even na en vroeg toen meer informatie. Gelukkig had ik een familiefoto bij mij (lang leve Hilleke die op de boot bedacht dat ik een foto op mijn telefoon moest zetten) en kon ik wat vertellen over mijn vader, mijn broers en zussen en natuurlijk mijn neefje Yanick. Na een geanimeerd gesprek vroeg ik hem of hij aan mijn gids kon vertellen waar ik heen moest. 'Nee joh!' zei hij. 'Ik laat even iemand halen, die weet alles en zal je naar alle plaatsen brengen waar je zijn moet.' Hij stuurde een jonge knul om Oom John te halen. 'Sekarang! (nu)' riep hij nog achter hem aan. Terwijl we aan het wachten waren op de bewuste Oom John vertelden Hilleke en ik wat meer over onszelf. Het werd een gesprek over het leren van een taal, vooral omdat Oom Lex (want zo noemde hij zichzelf gelijk) nog steeds goed Nederlands spreekt. Daarnaast vertelde hij mij veel over mijn opa. Dat hij huizen heeft ontworpen en bij de weg- en waterbouw werkte. 'Een pienter man', zo sprak hij.

Oom John bleek John Caffin te zijn. Een naam die ik al eens eerder had gehoord maar de context was me een beetje ontgaan. Hij sprak minder goed Nederlands dan Oom Lex maar vond het leuk om mij te ontmoeten. Hij vertelde dat hij in 1942 bij mijn Opa Rem(brandt) had mogen schuilen voor de Japanners. Het begon al goed met de verhalen over vroeger. We stapten in de auto die ik toch de hele dag tot mijn beschikking had en de gids (Udin) stapte mee in. Gelukkig sprak Udin Engels. Mijn redding (!) omdat hij kon tolken tussen mij en Oom John als hij of ik er even niet uitkwamen. Als eerste heeft hij mij gebracht naar het huis waar mijn opa geboren is. Na daar een foto te hebben gemaakt wees hij naar het huis er tegenover en zei:'Dat is het geboortehuis van jouw oma! Toen we daar naartoe liepen (hij liep namelijk bij elk huis gewoon het erf op) leek hij op zoek te zijn naar iemand. Uit het huis kwam een vrouw die net haar haren had gewassen. Ik werd geïntroduceerd als de zoon van ‘Boce' (de bijnaam van mijn vader) en er kwam gelijk een blik van herkenning. Er werd verteld dat ik op zoek was naar het geboortehuis van hem en toen zei ze: 'Ik kleed me even om, ik ga wel even mee.' Ietwat verbaasd volgde ik Oom John naar alweer een volgend huis. Ook daar liep hij het erf op en ook hier kwam een vrouw naar buiten. Na dezelfde introductie kwam hier ook een blik van herkenning en kwamen we erachter dat haar moeder een halfzus is van mijn vader (zelfde vader, andere moeder). Mijn eerste nichtje was al gevonden (Etty) en we waren pas een half uur onderweg. Ook zij zei:'Ga even naar de familiegraven. Ik kleed me even om en ik ga wel even mee.' Wij stonden onderhand perplex. Iedereen had tijd, niemand vond het erg dat ik er was en ze gingen allemaal mee.

Na een kort ritje in de auto kwamen we aan bij een sloppenwijk. Huisjes van hout en golfplaten die van ellende aan elkaar hangen. Oom John ging voorop en hij sloeg op een gegeven moment rechtsaf. Daar kwamen we op een begraafplaats. De eerste 2 graven die ik zag daar stond de naam Agaatsz op. Bizar als je bedenkt dat je aan de andere kant van de wereld jouw achternaam op een aantal graven ziet staan. De graven waren overgroeid met bladeren maar deze hebben we bladervrij gemaakt. De graven waren van mijn overgrootoma en -opa en van mijn tante Ida die niet ouder is geworden dan 6. Ondertussen zag ik aan de gids dat hij onder de indruk was van wat hij allemaal te zien en te horen kreeg. Hij is ook geboren in Gorontalo maar van deze familie had hij geen weet gehad. Het was waarschijnlijk voor hem de gekste dag uit zijn gidsloopbaan.

Na de graven bezocht te hebben gingen we terug naar de twee dames die mee wilden naar het geboortehuis van mijn vader, gelegen op ongeveer 23 kilometer buiten de stad Gorontalo. Tijdens de rit er naartoe hadden we gesprekken over de familie Agaatsz en wat zij hadden betekend voor de stad Gorontalo en de provincie en in het speciaal mijn opa Rem. Hij bleek verantwoordelijk te zijn voor het ontwerpen van de Jalan Trans Sulawesi in het gebeid rondom Gorontalo. De belangrijkste weg die door Sulawesi loopt. We maakten opeens een stop bij een huis waar Oom John gelijk weer het erf op liep. Hij was op zoek naar iemand. Ik werd voorgesteld aan een hele oude mevrouw die voor mijn opa had gewerkt. Haar Nederlands was niet goed maar met behulp van Etty en Udin kwam ik een heel eind. De mooiste uitspraak van die dag was absoluut van haar. 'Had even gebeld dat jullie kwamen, dan had ik de kip geslacht!'. Ik beloofde volgend jaar terug te komen zodat ze de kip kon slachten. Toen was het tijd om naar het geboortehuis van mijn vader te gaan. Ik werd vast voorebereid op het feit dat alleen de fundamenten nog zichtbaar waren, overgroeid met planten. Het complete huis was afgebroken. Na een korte rit over niet altijd even goede wegen en een klein zandpad kwamen we aan bij een waterbak. Dit bleek een waterreservoir te zijn dat door mijn opa was aangelegd. Het reservoir was onderaan een heuvel. Bovenop die heuvel had ooit het huis gestaan van waaruit mijn opa over zijn land kon kijken. Het bleek nogal wat land te zijn. Onze gids kon niet veel anders uitbrengen dan: 'Your grandfather was a rich man!'. Ik kon alleen vol ongeloof kijken naar de palmbomen terwijl we de heuvel op liepen en de fundamenten van wat ooit een huis was konden aanschouwen. Ik kon (en misschien kan ik het nog niet) bevatten dat mijn vader hier geboren is en een groot gedeelte van zijn jeugd heeft doorgebracht. Hoe anders dan Nederland en hoe anders was het met hem gelopen had hij de overtocht naar het westen niet gemaakt.

Ondertussen zijn we weer terug bij het huis van de oud werkneemster van mijn opa. We krijgen jonge kokosmelk rechtstreeks uit de kokosnoot te drinken en een lepel om jonge kokos te eten. We voelen ons wel enigzins ongemakkelijk omdat de rest niet eet in verband met de Rhamadan. Ondertussen zijn we die avond bij Etty uitgenodigd om te komen eten. Terwijl ze die uitnodiging doet trekt iemand anders een aantal bomen uit de grond. 'Die heb ik nodig voor vanavond', zegt Etty. De wortels van die bomen lijken op aardappel en die gaat ze gebruiken bij het koken. Wij verbazen ons er weer over hoe vers alles hier is. We besluiten rond 4 uur terug te gaan naar het hotel (7,5 uur na ons gesprek met Oom Lex) om even te slapen en alles te laten bezinken. Om 8 uur zijn we uitgenodigd bij Etty inclusief onze gids. Dat blijft erg handig met vertalen af en toe, haha. Het eten is fantastisch en we ontdekken dat, zoals alle Agaatsz'en, wij erg op elkaar lijken in het maken van grappen. Dat doen we namelijk erg graag en vaak, en dan vaak onder luid gelach. Een grap is snel gemaakt, zelfs als je de taal gebrekkig spreekt. We krijgen wel huiswerk mee voor volgend jaar: Volgend jaar als we terugkomen moeten we de taal beter spreken. We beloven dat plechtig te doen. Daarnaast wordt er nog even een telefoontje gepleegd naar Manado aangezien mijn neef daar woont. We besluiten om ons reisplan iets te wijzigen (dat is toch al gebeurd door een dag minder Gorontalo) en twee nachten in Manado te verblijven en hem te ontmoeten. Wat gaat dat makkelijk en snel!
Voor we weggaan (het is dan 11 uur en we moeten de dag erna om 5 uur 's ochtends weer op) laten we een ansichtkaart achter met voorop een sneeuwlandschap. We hebben altijd iets van Nederland bij ons om te laten zien in het buitenland maar er waren die middag grappen gemaakt over sneeuw dus wij wilden die ansichtkaart graag achterlaten. Op de achterkant had ik in mijn gebrekkig Indonesisch een tekst gepoogd te schrijven waarin ik ze bedankte voor de dag en waarom we een kaart met sneeuw hadden gekozen. Na deze dag wisten wij dat we volgend jaar terug moeten komen. Die avond heb ik nog even met Nederland gebeld om mijn belevenissen te delen met het thuisfront. Ook wilde ik mijn vader overtuigen dat hij volgend jaar met ons mee moet naar Gorontalo om zijn verhaal te doen. Ik ben benieuwd hoe hij de stad en het land als kind heeft beleefd. Ik geloof dat we gaan proberen dit voor volgend jaar te realiseren. Daarom stond er ook als laaste zin op de kaart: Sampai tahun depan (Tot volgend jaar).

Ik schrijf dit nu terwijl ik alweer op Bunaken zit in 'diver's paradise'. Morgen gaan we dus lekker snorkelen en duiken. Even bijkomen van alle indrukken die we gister hebben opgedaan. Het was een vermoeiende dag maar 3 augustus 2012 zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. De beide doelen zijn gehaald, nu is het relaxen op Bunaken, nog wat family business in Manado en nog even relaxen op Bali. Natuurlijk zullen we blijven bloggen, want ook als je ‘niets' doet, beleef je hier van alles. Tot gauw!