Zoals we gisteren schreven, dachten we voor zeker een aantal dagen geen internet te hebben. Niets is minder waar, ook de verste uithoek van dit land is verbonden met het web.

Vandaag zijn we van het zuidelijke deel van Namibië, door ‘the cattle fence’, naar het noordelijke deel gereden. Dit hek (dat door het hele land loopt), waar van noord naar zuid alleen gezond en gekeurd vee doorheen mag, is een maatregel opgelegd door de EU. Zo wordt het vlees dat wij importeren ‘beveiligd’ tegen ziektes als MKZ. Dit hek heeft echter veel invloed op het land. Al het gebied te zuiden ervan kan worden aangeduid als blank Afrika, alles noordelijk is zwart Afrika. Dit merk je letterlijk door naar de bevolking en de manier van leven te kijken. Na het passeren van het hek in Zuidelijke richting, worden we gecontroleerd en geregistreerd, rijbewijs wordt gevraagd en de auto moet open om te zoeken naar vlees. Wanneer we naar het noorden rijden, krijgen we een vriendelijke glimlach en mogen we na een hartelijke ‘drive safe’ zo door rijden. Aan de noordzijde verandert er veel. Er staan ineens hutjes langs de weg, mannen drijven hun vee van dorp naar dorp, kinderen lopen over straat met hun zelfgemaakte speelgoedauto’s en moeders lopen met hun baby’s op de rug met hout te sjouwen. Het leven speelt zich, in tegenstelling tot het zuidelijke deel, af op straat. En met straat bedoelen we de snelweg (weliswaar maar twee banen breed, maar er wordt toch zeker 120 gereden). In het gebied ten zuiden van dit grote hek is de bevolking aanzienlijk rijker. Er is bijna geen afval te zien langs de weg en de supermarkten zijn beter bevoorraad. Naast de positieve kant voor de kwaliteit van het vlees dat wij in Nederland eten, is er ook een groot nadeel. De wild populatie wordt door dit hek flink beperkt in de migratie, waardoor verschillende beesten in meer of juist mindere mate voorkomen in bepaalde gebieden. En dan is er natuurlijk ook het economische aspect waar we net al over schreven.

Toen we de auto ophaalden, nu al ruim twee weken geleden, waren we diep onder de indruk van alle instructies de we kregen. Zo kregen we een krik, voor het verwisselen van de banden, maar ook een mega krik. Met dit apparaat kunnen we de auto aan de bull-bar optillen om vervolgens dikke rubber matten onder de banden te leggen. Zo kunnen we, mochten we onszelf vastrijden, weer verder rijden. In de laadruimte, die gelukkig goed stofvrij is, zitten twee lades waar de kampeerspullen de boodschappen worden opgeborgen. Deze lades zijn heel handig, want we hebben jakhalzen op de camping gehad, die zelfs slippers (gelukkig niet de onze) aanzien voor een maaltijd. Bovenop de rechter lade staat de koelkast. Deze kan doormiddel van een uitschuifbare plank uit de auto worden getrokken. Zo kunnen we er gemakkelijk bij. Deze koelkast loopt niet op de reguliere accu van de auto, maar op een tweede, die tijdens het rijden oplaad. Zo voorkomen we dat de accu leeg getrokken wordt en we niet meer kunnen starten. De auto heeft daarnaast een flinke tank voor water, hier kunnen we mee koken en wassen. Dit doen we echter maar weinig, we gebruiken liever water uit flessen. We hebben niet echt zin in buikloop… Ook de benzine tank is niet mis, we hebben er namelijk twee! Zo kunnen we straks Botswana doorkomen, waar de mogelijkheid om te tanken zeer beperkt is.

Ik had het net al over het stofvrij zijn van de auto. Dit is een zegen! We rijden namelijk veel op gravel wegen. Deze zijn zo stoffig dat we, als er een tegenligger aankomt, soms een tijdje niets kunnen zien. We hebben al andere toeristen ontmoet die hun bagage elke dag in plastic moeten sealen. Soms verandert de weg in steen of zand; nogal onvoorspelbaar dus. Hierdoor moeten we regelmatig flink op de rem om niet in een kuil te rijden. Gelukkig hebben we twee reservewielen mee gekregen en kunnen we dus altijd een garage bereiken, mocht het mis gaan.

De camping waar we nu staan ligt aan de Kavango rivier. Deze rivier vormt de grens met Angola. We hebben aan het eind van de middag een boottocht gemaakt om de zonsondergang te bekijken. Halverwege legde de schipper aan de Angoleese kant aan en komen we een kwartiertje illegaal aan wal. J Hans, de schipper had het volgende bordje bij zich: ‘Illegal in Angola, take a cola’

Nu zitten we heerlijk bij een kampvuurtje in de bar van de lodge dit blog te typen, wie had gedacht dat we zelfs in deze uithoeken zo intensief contact konden houden.

Wie weet tot snel!