Na een reis van ca. 30 uur hebben we het gehaald, we zijn in Jakarta! Al op Kuala Lumpur werden we direct gedwongen om ons in te stellen op het Aziatische ritme. Een half uurtje wachttijd om bij te tanken en passagiers op- en over te laten stappen, werd al snel ruim een uur. De Maleise passagiers namen werkelijk van alles en nog wat mee als handbagage en dit werd allemaal afzonderlijk door de scan gehaald, het boarden duurde (ook omdat er slechts één scanapparaat beschikbaar was) erg lang.

Aan boord werd al gauw duidelijk dat de meeste passagiers nog nooit gevlogen hadden. Sommige mensen hadden meerdere pogingen nodig om de wc-deur open te krijgen en de stewardessen schrokken zich, na het toiletbezoek van een Maleise man, onder luid roepend ‘gadverdamme' rot van wat ze aantroffen. Alleen al door deze taferelen waren we erg blij dat we een stoel bij de nooduitgang en dus bij de pantry hadden, we waren overal van op de hoogte! Toiletbezoek is trouwens een avontuur opzich. Bij het damestoilet trof Hill de instructie aan niet op het toilet te hurken, maar te gaan zitten. (Lijkt ons nogal logisch).

Aangekomen op de luchthaven van Jakarta hebben we een halfuur moeten wachten voordat het vliegtuig bij de gate aankwam en vervolgens nog eens een halfuur voordat we onze bagage hadden. Gelukkig werden we door een zeer vriendelijke meneer opgewacht en werd er een auto voorgereden om ons naar het hotel te bregnen. De rit naar het hotel was, laten we zeggen zeer Aziatisch; de rijbanen werden gebruikt door alle voertuigen doorelkaar en van een tweebaans weg werd met gemak vier of zelfs vijf banen breed. We verbaasden ons direct hoe het mogelijk was dat er zoveel auto's zonder schade op de weg rijden.

Bij het hotel werden we zeer vriendelijk ontvangen. Het portier van de auto werd voor ons opengehouden. de bagage werd door een piccolo op een karretje met van die gouden buizen gelegd en vervolgens naar onze kamer gebracht, we ‘mochten' zelf niet eens de lift bedienen. Bij inchecken werd ons verteld dat het soort kamer dat we geboekt hadden helaas al vol zat en we daarom een upgrade kregen naar een luxere kamer. Wat vervelend nou...! We zitten op verdieping 17 van het hotel, de hoogste!

Compleet gaar van de reis hebben we snel een bord nasi goreng besteld in het restaurant bij het zwembad. Door het vele wachten en het lange zittengingen we na het eten al vroeg naar bed. De nacht was onrustig, duidelijk gevalletje jetlag. Na ruim 12 uur slapen werden we rond 11 uur 's ochtends wakker en zijn we nog altijd moe.

Na een kort bezoek aan het winkelcentrum dat bij het hotel hoort en een ontbijt/lunch bij Starbucks gaan we opzoek naar het geboortehuis van Henny, de moeder van Olav. Voor het hotel vragen we om een taxi naar Jalan Alaydrus, de straat waar we moeten zijn. Geen van de mannen van ons hotel weet waar we moeten zijn en vragen of we zeker weten dat dit het juiste adres is. Als Olav bevestigd en het adres laat zien (want we hebben het opgeschreven) gaat iedereen druk aan het werk. Iemand regelt een taxi, vier mannen duiken het telefoonboek in om het adres op te zoeken, een ander regelt een kaart van Jakarta. Al gauw hebben ze het gevonden en kunnen we met een gerust hart in de taxi stappen. Nog vlak voor we de taxi instappen krijgt Hill het telefoonnummer van één van de concierges in haar hand gedrukt (voor als er iets gebeurt). De taxi rijdt als een malle door de stad en brengt ons rap naar de juiste straat.

Vol ongeloof lopen we door de straat waar Henny gebroren is, op zoek naar nummer 72. Al gauw hebben we het juiste huis gevonden hoewel het geen woonhuis meer is. Het lijkt alsof het pand is opgesplitst in twee winkeltjes. Een ‘HP cartridge store' en een gesloten bakkerijtje met wel één taartje in de vitrine. We maken een aantal foto's en gaan vervolgens opzoek naar een taxi om ons naar het hotel terug te brengen. De rest van de dag besluiten we aan de rand van het zwembad door te brengen.

De taxi die we aanhouden geeft aan te weten waar Hotel Ciputra ligt, maar rijdt wel erg om lijkt na een paar minuten. Omdat we vergeten zijn een ‘hoe en wat in het Indonesisch' te kopen, is het praktisch onmogelijk om bij de chauffeur aan te geven dat we twijffelen aan zijn gekozen route. Met losse woorden en gebaren lukt het uiteindelijk aardig en de chauffeur zegt telkens dat we er bijna zijn.

Compleet gaar komen we weer op de hotelkamer aan, wat zijn wij blij dat we onze reis beginnen in een goed (luxe) hotel! Morgen proberen we op tijd uit ons bed te komen en gaan we Jakarta verkennen.

Doel 1 van de reis naar Indonesië is gehaald: Jalan Alaydrus 72 hebben we gevonden. Via een kleine omweg gaan we nu op weg om doel twee te halen: De plantages waar Ernst is opgegroeid op Sulawesi.