Wat een mooie tocht hebben wij de afgelopen 3 dagen gemaakt! Om 3 dagen in een blog te vangen kost een paar letters, daarom alvast onze excuses voor de lengte ervan. We denken dat we iets fantastisch hebben meegemaakt dus als je de tijd hebt om het te lezen....doen!

De reis

We hebben de drukke stad Jakarta achter ons gelaten en zijn zaterdagochtend op het vliegtuig gestapt naar Pankalan Bun om via Kumai het nationaal park Tanjung Puting te bezoeken. Pankalan Bun is een klein vliegveld op Kalimantan, het één na grootste eiland van Indonesië. De vlucht was met 'Trigana Air', een kleine luchtvaartmaatschappij. Hoe klein werd duidelijk toen onze taxichauffeur het bestaan van de maatschappij niet kende en moest vragen op de luchthaven waar hij ons precies moest afzetten. Soekarno-Hatta (de luchthaven) heeft blijkbaar een aparte plek voor binnenlandse vluchten, en wat voor een plek! Kleine hangars doen dienst als incheckplekken waar twee mensen (heren) achter een balie zitten met achter deze twee heren nog twee mensen (dames). Voor zover wij kunnen zien, we moeten best wel een tijdje in de rij staan, gaat het inchecken op de volgende manier. De boekingsbevestiging wordt bekeken, samen met je paspoort, en daarna doorgegeven naar achteren. Je paspoort krijg je wel gelijk terug. De twee dames maken voor zover wij op kunnen maken met de hand een reizigerslijst terwijl de mannen de bagage wegen en (pelan-pelan) voorzien van een label. Daarna vult de 'bagagemeneer' een boardingpas met de hand in. Het gate-nummer schrijft hij ergens rechtsboven in een hoek van de boardingpas. Hoe laat er precies gevlogen gaat worden, snappen we niet helemaal. We zijn om 07:30u op de luchthaven omdat wij door hebben gekregen dat de vlucht om 09:15 gaat (± anderhalf uur van te voren). Bij de gate staat ineens de tijd van 09:50. Het is compleet onduidelijk dus we proberen goed naar de omroepberichten te luisteren. Uiteindelijk werden we om 08:40 door de omroepdame verteld dat vlucht 'tujuh-kosong-delapan' aan het boarden was op gate C1. We werden bij het boarden vanuit de luchthaven een trap af gestuurd om zo bij ons vliegtuig te komen. Dit moest gewoon met een trappetje aan de zijkant. We zaten gelukkig op de plekken met extra beenruimte lekker vlak voor de vleugel. Gelukkig wist Hilleke mij pas na de vlucht te vertellen dat er op de vleugel een schroefje uitstak(!) anders had ik op een hele andere manier in 't vliegtuig gezeten. Het vliegveld van Pankalan Bun is er eentje met maar 1 start- en landingsbaan. We werder daar opgewacht door Pak Yono (Mr. Yono) die met ons op de bagage wachtte alvorens ons in een taxi te duwen die ons naar Kumai bracht. Pak Yono stapte op een motor voor de rit naar Kumai die ongeveer een half uurtje duurde.

De boottocht naar Tanjun Harapan

In Kumai werden we naar een boot gebracht met daarop kapitein Pak Arsyad en de kokkin Ibu Niah. Naast Pak Yono zouden zij ons de komende 3 dagen voorzien in alles wat nodig is. Na vertrek eerst maar eens eten. Ibu Niah had een heerlijke lunch klaargemaakt en ons eerste 'local food' was een feit. Na de lunch even een laatste SMS gestuurd naar het thuisfront aangezien we in de jungle geen bereik hebben en daarna de telefoon lekker uit. Tijdens de boottocht naar onze eerst stop vertelt Pak Yono ons over Tanjung Puting en de dieren die we allemaal kunnen zien tijdens onze reis. We komen natuurlijk voor de Orangutang maar hij weet ons te vertellen dat er ook nog Makaken, Proboscis Monkeys (neusapen), krokodillen, Beo's, Kingfishers en wilde zwijnen zijn. De neusapen hebben de bijnaam 'monyet Belanda'. Weten we gelijk hoe Indonesiers de Nederlanders zien, haha! Op onze reis zullen we naar 3 plekken gaan waar Orangutans gevoerd gaan worden. Dit is vooral bijvoederen voor het geval de jungle niet compleet kan voorzien in het eetgedrag van de apen. Er zijn dagen dat er geen enkele Orangutan komt naar de bijvoederplek, maar onze gids weet te vertellen dat het seizoen voor de vruchten nog niet begonnen is en dat daarom de kans zeer groot is dat ze wel komen. Soms komt er maar 1, soms komen ze met z'n 10'en. Daar is geen pijl op te trekken. Onze eerste stop is 'Tanjun Harapan'. Een voederplek diep in de jungle. Even daarvoor is er een tropische regenbui over ons heen getrokkenen (ga thuis met kleding en al onder de douche staan en je weet hoe dat is) en de jungle is erg vochtig hierdoor. Omdat het hoogseizoen is zijn we niet alleen. Er meren nog 4 andere boten aan en we lopen met een man of 20 naar de voederplek. Terwijl we over het pad lopen zien we ineens een Orangutan voor ons! We weten niet hoe gauw we de camera moeten pakken terwijl de aap voor ons uit naar de voederplek loopt. Bij de voederplek aangekomen klimt hij handig een boom in en wacht tot de man met het voer aankomt. Tijdens dit wachten poseert hij rustig voor ons in z'n boom. Het lijkt hem niet te deren, al die aandacht. Als de verzorger met de bananen komt is hij als eerste bij het platform om zoveel mogelijk bananen te pakken (in z'n mond, armen en handen) en deze mee de boom in te nemen. Terwijl wij ons verbazen over de hoeveelheid die hij in 1 keer mee kan nemen horen we achter ons nog meer geritsel van bladeren. Daar komen er nog meer, zegt de gids. Na een tijdje zijn er 5 Orangutans waarvan 1 een moeder met jong is. We nemen alle tijd om deze dieren in hun natuurlijke omgeving te fotograferen en te filmen. Het is fantastisch om dit van dichtbij mee te kunnen maken. Na een klein uurtje aapjes kijken gaan we terug naar de boot. Er staat pisang goreng op ons te wachten. We varen nog een klein stukje alvorens we aanmeren en ons klaarmaken voor het avondeten en de nacht. De volgende dag moeten we weer bij zonsopgang opstaan om door te gaan naar de tweede voederplek, Camp Leakey.

Camp Leakey

Na een onrustige nacht (op een boot, in een vreemde omgeving, terwijl de tropische regenbuien je om de oren vliegen) staat er om 7 uur ontbijt voor ons klaar. De tocht naar Camp Leakey wordt ingezet. Ik praat ondertussen met de gids over van alles en nogwat. Hij vertelt dat de neusapen soms zwemmen. Ik kijk hem nogal ongeloofwaardig aan. Nog geen 5 minuten nadat hij dit gezegd heeft zien we een groep neusapen hoog vanuit de bomen het water in springen om naar de overkant te komen. De boot stopt gelijk en wij proberen de apen in hun vlucht op de gevoelige plaat vast te leggen. Het is ongelofelijk van welke hoogte de apen naar beneden storten. De gids vindt ons maar geluksvogels want dit zie je niet vaak. Wij zijn dan ook erg blij dat we dit fenomeen hebben kunnen aanschouwen. Bij Camp Leakey aangekomen meren we aan bij een steiger. We zijn de enige boot omdat we erg vroeg zijn dus we kunnen dit in alle rust doen. Op de steiger staat een Orangutan ons op te wachten. Voor het eerst staan we op een paar meter afstand van dit geweldige dier. Hij loopt niet op ons af maar gaat ook niet van ons weg. Wij lopen door naar het kamp om het informatie centrum over de Orangutan's te bezoeken. Het gaat vooral over het onderzoek dat gedaan wordt naar deze dieren en hoezeer ze met uitsterven worden bedreigd door palmolie plantages. Als we weer teruglopen naar de boot om te lunchen komen we een jonge Orangutan tegen. Zijn moeder zit verderop. Als we proberen foto's te maken van de kleine komt moeder in beweging en komt naar ons toe. Ze probeert de camera van Hill te pakken die dit natuurlijk niet toelaat. Wel zet onze gids ons even op de foto met mama. Na de lunch zijn we ook naar het voederen gaan kijken maar onze aandacht ging vooral uit naar een Gibbon. Deze was erg brutaal terwijl deze normaal erg schuw zijn. Er werd ons verteld dat het komt omdat deze Gibbon in gevangenschap is geboren.

Pondok Tangai

Na Camp Leakey is het enige wat we nog niet gezien hebben een 'king-orangutan' zoals ze hem noemen. Het mannetje die we als leider kunnen aanmerken. Als we aankomen bij deze laatste plek van onze drie-daagse excursie staat er een groot mannetje op een steiger. De 'king' is daar. Ook hier staan we op slechts een paar meter van hem af. We verbazen ons er toch elke keer weer over hoe makkelijk het hier gaat. Als je in de Apenheul zou vragen of je even bij de Orangutans naar binnen mag denken wij dat ze je voor gek verklaren omdat dat 'veel te gevaarlijk' is. Wel hebben we geleerd dat je niet mag zwemmen in de rivier in verband met krokodillen. Tot 2001 mocht dit nog wel, toen is er een Engelse toerist opgegeten. Toen hebben ze er maar voor gekozen om waarschuwingsborden te plaatsen. Een beetje aan de late kant maar... beter laat dan nooit zullen we maar zeggen!

Rimba Lodge

De laatste nacht verblijven we in de Rimba Lodge. Een paar blokhutten die zeer luxe aandoen als je twee nachten op een boot hebt moeten slapen. Ze hebben hier electriciteit dus we kunnen ook lekker de laptop opladen die we de afgelopen dagen op de boot wel gebruikt hebben om de SD-kaartjes van de camera's leeg te maken. We slapen nog steeds in de jungle met alle geluiden die daarbij horen van Makaken, Neusapen en krekels maar we slapen nu wel in een kamer met badkamer (een warme douche!) en airco. Morgen zullen we, weer met Trigana-air, vertrekken naar Semarang en vandaar naar de Borubudur en Yogyakarta. Geen idee hoe de vleugel dit keer wel vast zit en maar onze fantastische ontmoetingen met deze primaten nemen ze ons in ieder geval niet meer af!

Groetjes,

Olav en Hill