Even ter introductie: Indonesië is de grootste moslimnatie ter wereld, ca 85% van de bevolking is islamitisch. Nu beschouw ik Olav en mij als open-minded en tolerante mensen, ookal zijn we zelf niet religieus. Hier aan de andere kant van de wereld komen we er achter dat we eigenlijk helemaal niets gewend zijn.

Na een ruime week zijn ons ‘bepaalde dingen' toch wel opgevallen. Indonesië lijkt op het oog een Boedistisch land, in de hotels zien we vooral op de kamers veel Buddahs en dergelijke, ook aan de kant van de weg zien we, vooral rondom Yogyakarta, veel winkeltjes en werkplaatsen waar de Buddahbeelden ons om de oren vliegen (volgens Olav gemaakt om vervolgens door Xenos verkocht te worden). Van dit vermeende Boedisme zien, of eigenlijk hóren we nauwelijks iets terug...

Na de zeer leuke en avontuurlijke reis door de jungle op Kalimantan waren we nogal blij met de luxe kamer (soort minihuisje/bungalow) van het hotel bij de Borobudur. Na een onwaarschijnlijk slechte nacht was het vooruitzicht om in dat grote bed te springen hemels. Na het avondeten, geserveerd door de Vlaamssprekende gastheer (die trouwens auditie heeft gedaan voor het nieuwe seizoen The voice of Holland) en het uploaden van wat foto's, spring ik als eerste lekker vroeg mijn bedje in. Al gauw blijkt dat ik mijn oordoppen nodig heb. Ons hotel ligt midden in de rijstvelden aan een zandweg, welke een vaak gekozen pad van de vele brommers blijkt te zijn. Een half uur later wens ik dat deze brommers het enige - dan niet meer zo storende - geluid maakten. In de verte klinkt een steeds harder aanzwellend tromgeroffel met daarbij luid zingende (eerder jengelende) mannen en vrouwen. In eerste instantie denk ik dat het een moskee is die de inwoners van het dorp oproept om te komen bidden, maar als het lawaai (muziek is het echt niet...) na een kwartier niet stopt bedenk ik me dat het geen moskee kan zijn. Oordoppen in, verstand op nul, lekker liggen en ontspannen. Dan komt de slaap vanzelf, toch? Gelukkig lijkt na een half uur de rust teruggekeerd, maar niets is minder waar. Na een korte pauze (ik dommel eindelijk in) zwelt het tromgeroffel weer aan en daarna, hoe kan het ook anders, komt het kattengejank ook weer terug. De volgende sessie van een halfuur is begonnen. Tijdens deze sessie hoor ik Olav ons huisje binnenkomen. Hij is, net als ik, volledig in de ban van de trommels. Wat zou het zijn, waarom doen ze dit, en vooral waarom zo laat op de avond? Olav, met zijn muziekale oor, heeft al snel de conclusie getrokken dat dit ‘echt héél slecht is' en schiet in een niet te stoppen lachbui. Voor wie Olav al eens zo'n bui heeft zien hebben snapt: slapen zat er voor mij voorlopig niet in. Net als Olav zich naast mij heeft genesteld stopt de muziek opnieuw. Weer hoop ik dat het feest nu eindelijk afgelopen is, maar niets is minder waar. Na een korte pauze komen de trommels opnieuw. Ik kan wel janken, IK WIL SLAPEN! Olav niet, die schiet wederom in een lachbui, waar ik vervolgens toch ook wel weer om moet lachen. Olav kan dus voorlopig, tenminste dat zegt hij (ik weet wel beter) niet slapen. Ik maan hem om alsjeblieft rustig te zijn, anders kom ik helemaal uit mijn indommelstaat én dat wil ik echt niet. Het lukt en nog geen twee minuten later hoor ik een rustig geronk (met hier en daar een tevreden slaapgeluidje) naast me, Olav slaapt. Ik niet, nee ik mag in mijn eentje genieten van dit oorverdovend slechte concert ter ere van weet ik veel wie. Boos werd ik ervan. Voor mijn gevoel net na middernacht stopt de muziek en val ik eindelijk in slaap.

Deze gekke nacht was allemaal niet zo erg geweest, als we niet om vier uur 's ochtends op moesten staan omdat we ‘de sunrise Borobudur fietstocht' op het programma hadden staan. Half vijf zouden we vertrekken. De wekkers waren gezet en met een krappe vier uur slaap moest die tocht geheid een succes worden! ;-) Al voor de wekker ging werden we wakker van wederom gejengel en nasaal kattengejank. De moskee, dit keer wisten we het zeker, riep met een nogal enhousiaste Imaam voor de microfoon, zijn inwoners op om naar de moskee te komen.

Olav en ik dus vol ‘enhousiasme' ons bed uit (vloekend en tierend schieten we in onze kleren). Als we buiten komen zien we onze gids nergens. We lopen een beetje verdwaald over het terrein van het hotel en besluiten om op het bankje voor ons huisje te gaan zitten. We willen net een tijd afspreken tot hoe laat we wachten als de gids er net aan komt lopen. We gaan op pad. Olav gewapend met een zaklamp om de weg te belichten (hij mag voorop). Na twintig minuten fietsen parkeren we de fietsen onderaan een heuvel en lopen/klimmen er vervolgens nog eens twintig de berg op. Bovenaan bereiken we een uizichtpunt vanaf waar we de zon achter de Merpati vulkaan op zien komen. De vallei met uitzicht op de tempel word langzaam verlicht en veranderd het donkere landschap ik een misterieus tafereel. Met een hele toffe omweg fietsen we lang een pottenbakker (we bakken we zelf niets van) en een tofu-fabriekje terug naar het hotel.

Bij terugkomst in het hotel zegt Olav me dat hij me nog nooit zóóó moe heeft zien (ik voel me dan ook slechter dan na een week brugklaskamp). We ontbijten en pakken onze tas in. Tijdens het ontbijt weet de eigenaar ons te vertellen dat gisteravond het wisselen van de gewassen werd gevierd, er kan vanaf nu geoogst worden. Omdat we over 10 minuten pas worden opgehaald besluiten we héél eventjes te gaan liggen, een klein dutje kan geen kwaad. Als een blok vallen we inslaap. Om half elf schrikt Olav wakker en loopt snel naar buiten om te vragen of de chauffeur er al is. Ja, hij is er. Al anderhalf uur zit de arme man op ons te wachten. Niemand die even bij ons heeft aangeklopt, iedereen heeft ons laten slapen. We voelen ons enorm schuldig en besluiten de man wat extra fooi te geven.

In Yogyakarta aangekomen ontdekken we dat we in een zeer luxe hotel slapen de komende twee nachten. De foto's hebben we dan ook meteen of facebook gezet, want we hebben hier WiFi. Bij het inchecken krijg ik twee gele doosjes mee. De man aan de balie zegt me: 'For the night, to sleep'. Er zitten oordopjes in, heel verrassend... Compleet gesloopt, besluiten de we stadswandeling van vanmiddag niet door te laten gaan en in plaats daarvan de middag ‘vrij te nemen' en lekker te ontspannen en bij te slapen. Om vier uur in de middag stapt de volgende Imaam acher de microfoon om dit maal de inwoners van het deel van Yogya op te roepen. We zijn dit keer een soort van dankbaar dat de beste man aan het raaskallen is geslagen, want als hij dat niet had gedaan hadden we waarschijnlijk de hele middag én avond door geslapen (om vervolgens 's nachts weer wakker te liggen). Geheel volgens traditie worden we in de volgende nacht om vier uur weer wakker van de verschillende Moskeeën in de omgeving, maar na een kwartier is het stil en slapen we weer rustig verder.

Dag twee in Yogyakarta breekt aan. We laten de was doen en hangen wat om het zwemabd, heerlijk relaxed! In een becak (fietstaxi) laten we ons naar de Progo brengen. Een soort warenhuis waar ik een pincet (voor mijn inmiddels monsterlijk grote wenkbrauwen) en mascara koop.
In de namiddag begint de ‘snacktour bij motorbike'. We laten ons door twee enhousiaste dames door de stad rijden en bezoeken het ene eettentje na het andere (wat zijn we blij dat we niet gelunched hebben!) In een typische warung aan de kant van de weg proeven allerlij typische hapjes van deze streek. Zo ook een Kroket (een soort bitterbal met daarin een klein groen - heet - pepertje. Mini hapje peper en vervolgens een hapje Kroket blijkt een heerlijke combinatie. Na dit winkeltje rijden we naar een restaurantje waar alles, maar dan ook écht alles, bereid wordt met Javaanse suiker. Er wordt een bord opgeschept met rijst en in deze suiker bereide eieren, kippenpoot, eenden kop (!), tempeh en koeienhuid (dat laatste hoorden we pas toen we een hapje hadden genomen...) We proeven van alles wat (maar nemen toch echt geen hapje eendenhersen of -oog. Bij een volgend kraampje mag ik zelf ‘Lotek' maken. Een salade (lijkt op Gado-Gado) op basis van een verse pindasaus met verse ingrediënten (kool, tomaat, komkommer, spinazie en in een buideltje stoomde rijst).

Het is heerlijk, met recht makan enak (met op de achtergrond al weer het gemekker voor het volgende avondgebed...)

Vannacht om vier uur gaat de wekker en worden we met een ontbijtbox op schoot naar het vliegveld gebracht voor ons avontuur op Sulawesi. Wellicht hebben we daar, omdat we veel de jungle ingaan en het een stuk minder toeristisch is, geen of minder internet. De verhalen blijven we schrijven, maar het kan zijn dat ze er pas later opkomen.

Tot snel!

Liefs,

Olav en Hill