Vandaag zijn we teruggekomen vanuit Bomba, een klein plaatsje in de Bada vallei. Hieronder ons relaas van deze tweedaagse tocht.

Na een helse rit (je moet met 4 wheeldrive anders kom je er niet) van 4,5 uur kwamen we nogal misselijk en doorweekt uit onze Jeep die alleen een tentdoek als dak en een in tweeën geknipte rijstzak als zijkanten had. Tijdens deze rit hebben we ons verbaast over de hoeveelheid scooters en brommers (zoals eerder al genoemd het favoriete vervoermiddel van de gemiddelde Indonesiër) die dezelfde weg als onze 4x4 trachten te nemen. Het verbaasde ons dan ook niets dat op twee derde van de rit er een ouder echtpaar langs de weg stond dat uitgegleden was met hun brommertje en nu in de stromende regen hun wonden stond te likken. Natuurlijk maakten wij plaats voor dit doorweekte paar dat met ons meeliftte naar de eerstvolgende stopplek waar ze rustig naar hun verwondingen konden kijken. De brommer was door iemand anders al meegenomen. De vrouw had een verwonding aan de rechterkans van haar hoofd, de man had enkel last van zijn rechterarm en hand. Wij stopten ook bij deze plek om te lunchen maar tijdens de lunch werd ons al gevraagd of we het echtpaar mee wilden nemen naar Bomba, hun woonplaats. Omdat wij daar toch naartoe gingen hebben wij dit natuurlijk goed gevonden. Toen we na de lunch het echtpaar mee wilden nemen, stond alleen de man er nog maar. De vrouw was met spoed (hoewel, echt ontzettend snel gaat het niet op die weg) naar een ziekenhuis gegaan want ze voelde zich onwel worden. De man wilde echter nog wel graag met ons mee naar Bomba en wij hebben hem dus in onze auto plaats laten nemen. Wij hadden echter zelf ook graag een ziekenauto laten komen aangezien de weg in combinatie met de lunch onze magen niet echt goed deed. Bedenk daarbij dat elke 5 seconden er een dieseldamp je reukorgaan binnendringt en je begrijpt dat het bewonderenswaardig was dat we zonder onze lunch voor de tweede keer te mogen aanschouwen in het hotel (homestay) aankwamen. Deze homestay was een heel aparte. Vooral het bed zonder dekens was een must see. Noodgedwongen hebben we dus onze nacht in gewone kleding en onder onze jas moeten doorbrengen. De nacht was daarnaast ook niet zo succesvol aangezien om 2:17u de haan dacht dat de zon opkwam en dus luidkeels (zeker een half uur) de boel bij elkaar begon te kukelekuën -is dat een woord(?)-. Toen de haan klaar was vond de kat het een goed idee om een muis te vangen en dit luidkeels te vieren met een serenade van ook ongeveer een half uur. Toen dit klaar was stond de familie op aangezien de Rhamadan maaltijd ook genuttigd moet worden. Om 6 uur ging de wekker maar die was eigenlijk niet nodig... Om 7 uur stond onze gids klaar om samen met ons het park in te gaan.

Vandaag hebben we dan ook samen met een soort van Ranger (hij had in ieder geval een heel belangrijke hoed op) een wandeling van 4 uur gemaakt door het park om de zogenaamde Megalieten te bekijken. Dit zijn beelden (de grooste steekt 4 meter boven de grond uit) waarvan ze niet weten hoe oud ze zijn, wie ze heeft gemaakt, of waar ze voor dienden. Ook weten ze niet exact waar de stenen vandaan komen, maar ze komen in ieder geval niet uit de vallei of uit de omliggende bergketens. Dit raadsel doet ons natuurlijk een beetje aan Paaseiland denken.

De beelden hebben een Polynesisch uiterlijk en zijn over het algemeen fallus-symbolen. Generaties lang worden er al oogstfeesten etc. bij gevierd. Ook heeft elk beeld (er zijn er 14 in totaal) zijn eigen naam. Deze naam is ook overgegeven van generatie op generatie. Je zou denken dat de overlevering ook erbij verteld wie de beelden gemaakt heeft. Helaas is het enige wat je hoort: 'Toen mijn opa jong was stonden ze er al, en toen zijn opa jong was ook al.' . Het is dus een interessante kwestie, helaas wordt het lokale archeologen bemoeilijkt om hier opgravingen of ander onderzoek te doen omdat de bevolking nog wel degelijk gelooft in de invloed van de goden. Als de beelden eventueel gestoord zouden worden zou dit de oogst in gevaar kunnen brengen. Het blijft dus vooralsnog een mysterie. De moeilijke tocht naar de beelden (4,5 uur over een bijna onbegaanbare weg met de auto en 4 uur lopen) maakt dit voor ons tot een heel speciale ontmoeting.

Om 11 uur zat onze wandeling erop en zijn we in de Jeep naar onze Homestay gereden waar we lekker geluncht hebben (wie raadt wat? :P). Daarna begon de helse tocht naar Tentena waar we op dit moment verblijven. Gelukkig was de terugtocht een stukje droger en dat bevorderd de conditie van de weg. Nogmaals, foto's volgen nog omdat we op dit moment in een aftands internet café zitten.

Greetz!