Dit blog schrijf ik vanuit Pagimana, een klein kustplaatsje van waaruit de boot naar Gorontalo vertrekt. Het komt nu steeds dichterbij en dat is best wel spannend. Gaat het lukken, wat gaat er lukken en heb ik er verstandig aan gedaan zonder ook maar enige vorm van informatie (behalve wat informatie in m'n hoofd) naar Gorontalo af te reizen. Eergister kregen we een kleine tegenslag, de boot naar Gorontalo zou een dag later vertrekken. Dit omdat ze voor de

Rhamadan de vertrektijden hadden veranderd. Helaas voor ons betekend dat in plaats van 2 dagen in Gorontalo maar 1 dag. Dat is niet veel maar we hebben een lokale gids en een chauffeur welke ons hopelijk naar alle belangrijke plekken kunnen loodsen deze dag. Morgenochtend komt de boot om 6 uur aan, dan even inchecken in het hotel en dan gelijk maar aan deze belangrijke dag van de reis beginnen. Ik hoop dat ik vind waar ik voor kom...

We hebben vandaag wel van de nood een deugd gemaakt. Omdat we een dag 'over' hadden hebben we deze doorgebracht in Ampana in een beach cottage aan het strand. Gister al zagen we een fantastische zonsondergang en vanochtend hebben we tijdens een vroege bootocht dolfijnen gespot op ongeveer 20 meter van ons bootje. Erg tof om te zien! We waren op weg naar een strand waar gas uit de bodem komt. Onze bootsman had een aansteker bij zich en stak het gas op verschillende plekken aan. Op een gegeven moment kreeg hij het vuur niet meer uit (zelfs na herhaaldelijk zand erop gooien kwamen de vlammen er doorheen) en hij raakte een beetje in paniek. Je zag hem over zee uitkijken met een blik van: 'Zoveel water tot m'n beschikking maar helaas...dat vuurtje krijg ik niet uit.'. Het was heel apart om te zien dat er daar waarschijnlijk een aardgasbel onder de grond zit welke ze niet gebruiken om (zoals wij) auto's op te laten rijden maar gewoon aan toeristen laten zien en dan een vlammetje erbij houden. Het aantal toeristen wat we hier tegenkomen in Centraal-Sulawesi is trouwens te verwaarlozen. Als we door een stadje lopen roept iedereen: 'Hello Mister!' en staren ons (vooral Hilleke) aan. Dit geldt niet alleen voor kinderen maar eigenlijk iedereen, jong of oud, stop even om te kijken. Zelfs een politieauto gaat langzamer rijden, toetert en checkt ons van top tot teen (weer vooral Hillek). Na een tijdje begint het wel irritant te worden vooral ook omdat we het idee hebben dat wij echt niet de allereerste toeristen zijn die ze ooit zien. Toch voelen we ons een ware attractie. We dachten dat we in China een attractie waren maar niets is minder waar, hier is het vele malen erger. Wat we ons wel afvragen is of dit ook gebeurt als ik alleen over straat loop zonder Hilleke erbij. Misschien moeten we dat eens testen...

In dit ietwat korte blog staan wat overpeinzingen die ik misschien niet eens online zou moeten zetten. Toch maar doen aangezien het nou eenmaal bij onze reis hoort. Ik hoop jullie gauw meer te kunnen vertellen over onze belevenissen in Gorontalo, de schoonheid van Sulawesi en de zoektocht naar m'n roots. Spannend!!!!!!