Dit blog kunnen we nu pas uploaden. Dagen lang geen internet gehad. Op Bali zou je anders verwachten, haha! Maar... beter laat dan nooit :D

Vandaag was weer een dag vol indrukken en leuke/mooie momenten. 's Ochtends hadden we om 10 uur afgesproken met mijn nieuw gevonden neef, Lukeman, in de lobby van het hotel in Manado. We hadden ook gelijk onze auto met chauffeur om 10 uur besteld zodat we ook buiten Manado ons konden verplaatsen aangezien de familie van Lukeman (feitelijk gezien ook mijn familie dus) op ongeveer een uurtje rijden woont in Bitung. Dat was onze eerste stop. Lukeman spreekt goed Engels en hij vertelde ons dat hij door de weeks een leuke baan heeft bij de gemeente maar in het weekend af en toe freelance gids is. Eerst maar naar Bitung om de familie te ontmoeten. Tijdens de rit werd er gezellig gekletst en ook de chauffeur (die normaal reisjes organiseert naar een National Park) deed gezellig mee. Noord-Sulawesi staat bekend om het Spookdiertje. Een klein aapje met hele grote ogen dat z'n hoofd (net als een uil) 180 graden kan draaien. Vlak voor het familiebezoek gingen we nog even langs een soort van dierentuin. Zo konden we het Spookdiertje van dichtbij zien want we mochten gewoon de kooi in (!). Toch vonden we dit een beetje zielige plek omdat veel beesten een slecht bestaan hadden in veel te kleine kooien. Daarom zijn we daar maar gauw weggegaan. Bij de familie was het erg gezellig. Er werd gekletst en er werden plannen voor later op de dag en avond gesmeed. Voor we het wisten hadden we het over het favoriete tijdverdrijf 's avonds: karaoke. Al gauw was duidelijk dat we dat die avond in Manado gingen doen. Het werd tijdens onze gesprekken wel steeds drukker. Was eerst alleen mijn tante nog aanwezig, al gauw druppelden er verschillende neven met hun kinderen binnen. Een van hen sprak zelfs een beetje Engels en hij vertelde dat hij monteur was. Toen het tijd was voor lunch ging deze monteur met zijn zoon met ons naar een lokaal restaurantje. De anderen gingen niet mee in verband met Rhamadan. Deze neef vertelde dat hij niet aan Rhamadan doet omdat je dan te vroeg op moet staan om te eten. Hij houd van laat opstaan. We hebben heerlijk gegeten en we moesten met onze handen eten. Bestek kregen we gewoon niet. Natuurlijk was dit hardstikke prima en we hadden het al gauw onder de knie. We merkten dat we na het verwesterde eten wat we op Bunaken kregen (aangezien hier alleen maar toeristen komen) blij waren met echt lokaal voedsel waar veel meer smaak aan zat. Het toeristische voedsel is allemaal wat neutraler van smaak. Bij terugkomst liet mijn neef trots zijn werkplaats zien. Hij liet een motorblok zien (compleet verroest met allemaal gaten erin) en vertelde dat hij deze goedkoop kon kopen en hem dan ging opknappen. 'Even een andere dynamo eraan en je hebt een generator.', zei hij alsof het niets was. Toen moesten er verschillende foto's gemaakt worden. Met het gezin, met alleen familie, met de pasgeboren baby van 3 maanden oud, nog maar een keertje met de familie etc. Na deze reportage gingen we richting Manado. Daar woont de familie Van der Kley, de achternaam van mijn oma. We ontmoetten deze mensen op de internationale school van Manado. Hun kinderen zitten daar op school en Oom Ron verkoopt daar hamburgers. Drie jaar geleden zijn ze vanuit de VS teruggekeerd in Manado en de kinderen spreken beter Engels dan Bahasa Indonesia. Tijdens dit bezoek hebben we verteld dat we karaoke gingen zingen en Oom Ron en zijn oudste zoon gingen mee. Karaoke is een heel apart iets kan ik je vertellen. Je huurt een kamer voor 2 uur en in die kamer staat een computer met touchscreen en een grote TV. Daarnaast liggen er twee microfoons. Ik dacht altijd dat karaoke in een kroeg op een podium moest met publiek erbij. Hier doen ze het echter met een klein select gezelschap. Je kunt op een knopje drukken zodat er een ober komt om wat bestellingen op te nemen. Een heel aparte ervaring maar we hadden het niet willen missen. We voelden ons helemaal 'lokaal'. Na de karaoke zijn we nog even naar de McDonalds geweest (waar ze rijst verkopen) en toen gauw naar ons hotel terug alwaar we afscheid namen van iedereen. Volgend jaar kunnen we de internationale school bezoeken als deze nog in bedrijf is (we waren er nu aan het eind van de schooldag) en kunnen we wat lessen bekijken. Daar hebben we erg veel zin in. Al met al weer een indrukwekkende dag met nieuwe familieleden.
Op het moment van schrijven lig ik in een bed op Bali (zo'n 1000 km ten zuiden van Manado. We hebben een goede vlucht gehad en een hele leuke dag vandaag gehad waarbij we bij een lokale familie hebben gegeten. Ook weer fantastisch! Morgen hopen we een scooter te kunnen huren en een Pencak Silat school te bezoeken. De persoon waar we vandaag bij gegeten hebben heeft een nichtje die op de Asia Games kampioen is geworden en we hopen dat die ons wil ontvangen en eventueel wat les wil geven. Bali is geweldig mooi en we hopen jullie nog meer hier over te kunnen vertellen. Maar dat natuurlijk in een volgend blog.
Sampai jumpa!