Hoewel het eigenlijk niets voorstelt kunnen we het toch niet laten om jullie mee te nemen in een ietwat rare situatie. De meneer die ons op de luchthaven opwachtte had ons namelijk twee vrijkaartjes gegeven voor een nieuw museum vlak bij Mt. Nebu. Nederlands als we zijn gaan we daar natuurlijk op af. Het is tenslotte gratis. Als we binnenkomen in het museum (La Storia heet het) doet het al een beetje vreemd aan. Normaal gesproken als je binnenkomt in een museum is er eventueel een kaartverkoop en beginnen de eerste stukken die worden tentoongesteld al naar je te lonken. Bij dit museum gaat dit heel anders. We komen binnen in een soort wachtkamer met een balie. Bij de balie zeggen we dat we vrijkaartjes hebben en er breekt lichte paniek uit. Een minuut geleden is de rondleiding begonnen en zonder rondleiding mogen we niet naar binnen. Er wordt even gauw gevraagd aan de gids of het goed is dat wij erbij komen en we treden de wonderlijke wereld van La Storia binnen. Met twee andere gasten die dus blijkbaar een paar minuten eerder waren aangekomen dan wij krijgen we een rondleiding door het museum. We lopen langs verschillende plekken waarin er bijbelse gebeurtenissen worden afgebeeld. Deze gebeurtenissen hebben ze geprobeerd na te maken met behulp van etalagepoppen, knuffels en ander soortig materiaal. Knuffels worden vooral goed zichtbaar bij de Ark van Noach waar ze de loopplank oplopen. Ook zijn er binnenin de ark twee knuffelgiraffen te zien. Het is niet helemaal in proportie maar ach.. Onze 'gids' vertelt ondertussen wat bij de bijbelse afbeeldingen. Helaas weet ze er niet veel van. We merken dit vooral omdat het andere gedeelte van onze groep (een wat ouder echtpaar) heel gericht foto\'s aan het nemen is van de slecht uitgebeelde vertellingen en onze gids ook wat vragen probeert te stellen. Helaas kan onze gids op geen enkele vraag antwoord geven. Daarom recycled ze gewoon haar uit het hoofd geleerde zinnetjes opnieuw. We hebben een beetje het gevoel alsof we in de Fata Morgana van de Efteling lopen, alleen dan slechter en we snappen nu ook precies waarom we hier vrijkaartjes voor hebben gekregen. Na een stukje bijbelvoorstellingen (met een hele slechte Mozes die de Rode Zee splijt - dit is namelijk gedaan met twee tuinslangen) komen we volgens onze gids bij een stukje geschiedenis. De eerste voorstelling is een grote wand met alleen de bovenkant van de Treasury van Petra erop. De gids vertelt hier dat we hier zien hoe Petra ooit uitgehouwen is in de rotsen, namelijk van boven naar beneden. Het oudere echtpaar wil graag wat meer informatie en vraagt wanneer dit dan precies was. Onze gids antwoord met: 'Lang geleden...', en maakt een wegwerpgebaar naar achteren. Helaas is dit museum een soort Ikea waarbij je de route moet volgen zodat je alles moet zien en konden we op dat moment dat wij eingelijk al wisten dat dit helemaal niets was niet naar de uitgang gaan. Na dit korte stukje geschiedenis kwamen we langs beelden uit het dagelijks leven. We zagen een smid, een kapper die tegelijkertijd ook tandarts was en meer van dit alles. De gids vertelde eigenlijk alleen wat we al konden zien en we probeerden het tempo dan ook zo hoog mogelijk te houden. Dit lukte aardig. Aan het eind van de rondleiding werd ons verteld dat we door de mozaïekwerkplaats konden lopen en toen begon het ons te dagen. Dit hele 'museum' is niets meer dan een lokkertje om mensen mozaïeken te laten kopen. We wisten niet hoe snel we weer naar buiten moesten gaan en vervolgden onze weg toen snel richting de dode zee.

De Dode Zee is een verhaal apart. Het schijnt dat de waterspiegel hier een meter per jaar daalt. Het zoutgehalte wordt derhalve alleen maar hoger. Het hangen in dit water is zeer rustgevend en je probeert op de meest rare manieren jezelf onder water te krijgen (behalve mond en ogen natuurlijk) wat zeer veel moeite kost. We kwamen erachter dat je zelf verticaal kunt blijven drijven en we hebben dan ook een beetje door de Dode Zee gewandeld. We hadden echter alleen de ochtend bij de Dode Zee want \'s avonds moesten we naar een hotel in Petra zodat we daar \'s ochtends om 6 uur al voor de deur konden staan, voordat de horden met toeristen en touringcars Petra compleet overspoelen en er dus geen foto meer te maken valt. Deze rit viel niet mee en we hebben dan ook om beurten gereden. Hill heeft het meest gereden en dat was maar goed ook aangezien we 40 kilometer voor Petra werden aangehouden door de politie. Deze vroeg om papieren. Nietsvermoedend gaf Hill haar rijbewijs en de huurovereenkomst van Europcar aan de agent. Hij wilde echter de papieren van de auto hebben. Na veel gezoek in het dashboardkastje kwamen we erachter dat we deze helemaal niet gekregen hadden van de maatschappij. De agent zei: 'You have a problem now. I am keeping your license.'. Dat was een beetje schrikken. De agent zag dat en keek Hill diep in haar ogen en zei: 'Laat het nooit meer gebeuren maar omdat je zulke mooie ogen hebt mag je door.'. Dat vinden wij nou goed zaken doen. We hopen dan ook dat bij een eventuele volgende aanhouding Hill weer achter het stuur zit om met haar ogen te knipperen.

Zoals we al eerder schreven wilden we \'s ochtends om 6 uur al bij de ingang van Petra zijn. Bij de kaartverkoop verkochten ze ook kaartjes voor Petra by night waarbij je \'s nachts Petra in mag. De oude stad inclusief de wandelroute is dan verlicht met een kleine 2000 kaarsen. Natuurlijk hebben we deze kaarten gelijk aangeschaft. En wat was het rustig! We liepen samen met 3 andere toeristen bij de ingang. Dit waren wat oudere mensen dus wij hebben flink de pas er in gezet, de toeristen al gauw achter ons latend. In de kloof die toegang geeft tot de stad hebben we ons verwonderd over alle verschillende kleuren die het ijzererts in de rotsen maakt. Zo ‘ochtends vroeg is het ook nog niet heel warm dus we konden flink doorstappen. Na ongeveer anderhalve kilometer zie je, tussen een nauwe kloof, de eerste glimp van het bekendste beeld van heel Petra. De Treasury. Wat een indrukwekkend gebouw. En er was echt helemaal niemand, behalve een werknemer van Petra die zijn slaapzak midden op het terrein had gelegd en daar gewoon nog lag te slapen. Wij probeerden dus om de Treasury zo goed mogelijk, zonder slaapzak, op de foto te krijgen. Een kameel was onze redding. Na een tijdje kwam er namelijk een kamelenmenner en zette zijn kamelen voor De Treasury neer. Deze kameel zorgde ervoor dat we de slaapzak niet meer zagen. En wat een fantastisch plaatje krijg je dan! We hebben die ochtend tot ongeveer 11 uur in Petra doorgebracht alvorens we, hongerig, naar een eettentje op zoek zijn gegaan.

Na de wandeling van 5 uur hebben we ons dan ook heerlijk laten verwennen in een Hammam. Dat was wel even nodig en goed ook aangezien we die avond nogmaals de wandeling zouden gaan maken. \'s Avonds hebben we wederom onze ogen uitgekeken. Hoe schitterend is Petra als het alleen maar verlicht is door honderden kaarsen. Helaas had een aantal toeristen ook zaklampen bij zich, dus wij hebben wederom de spurt erin gezet om Petra alleen bij kaarslicht te ervaren. Eenmaal bij de Treasury aangekomen was het complete plein verlicht met kaarsen en moesten we gaan zitten. Wij zaten, door onze spurt, gelukkig op de eerste rij en konden naar hartelust foto\'s maken van dit schouwspel. We hebben er ook voor gekozen om als laatste terug te lopen om rustig nog wat foto\'s te nemen. Zo kunnen we zeggen dat we de eerste waren die Petra die dag bezochten, en de laaste die Petra die avond verlieten. Wat een avontuur!

We gaan vandaag op weg naar de Wadi Rum. Een nachtje in de woestijn slapen. Gelukkig hebben we gister allebei een hoofddoek gekocht die we vandaag dankbaar gaan gebruiken lijkt ons.

De foto\'s volgen nog!