Na het indrukwekkende bezoek aan Petra zijn we donderdag in de auto gestapt naar Wadi Rum. Dit is een beschermd natuurgebied dat voornamelijk bestaat uit woenstijn met enorme rotsformaties. Hoe zuidelijker we kwamen hoe duidelijker het werd wat er met deze rotsen bedoeld werd. Het landschap is heuvelachtig, compleet bedekt met roodachtig zand. De rotsen zijn immens, zeg maar steile bergwanden. Door de wind en het daarbij komende zandstralen zijn deze bergen/rotsen in de mooiste formaties veranderd. Na een tocht van circa twee uur komen we in het reservaat aan. Een aantal Arabieren wijst ons de weg; er wordt druk gebaard (door elke Arabier in een andere richting) dat we moeten parkeren. Als we eenmaal staan, wordt ons gevraagd of we al een boeking hebben. Zodra de jongens horen dat we bij Atallah moeten zijn, worden we terug de hoofdweg opgestuurd; we moeten naar het Visitor Center. Bij de hoofdingang staat de volgende (of hebben we deze al gezien, ze lijken zo op elkaar...) We moeten weer parkeren en entree betalen. Gelukkig heeft Hill door dat dit niet klopt, in onze boeking staat dat we de entree al vooraf betaald hebben. Na wat heen en weer gebel en flink wat onduidelijke gebaren, worden we naar het huis van Atallah gebracht. We krijgen thee en vervolgens een Jeep toegewezen. In ongeveer vier uur worden we door het reservaat gereden. Het is niet super droog, tussen het zand staan heel veel kleine plantjes. Wat het precies is kunnen we niet ontdekken, de kamelen zijn er dol op! We komen langs een waterbron(netje), een hele hoge zandduin, een brug die gevormd is door erosie (hier was een professionele film opname aan de gang), een canyon en als laatste een zeer indrukwekkende zonsondergang vanaf een rots. Tussendoor zijn we ook nog even meegenomen naar een bedouinentent van de oom van onze chauffeur. Daar drinken we thee tussen drie vrouwen en honderden vliegen. De chauffeur vertelt dat we absoluut geen foto’s mogen maken van de vrouwen. Het blijken de twee vrouwen van zijn oom te zijn en een van zijn dochters. Olav wordt aangeboden om met de dochter te trouwen. Je mag hier tenslotten vier vrouwen hebben en Olav zou er dus nog drie bij mogen hebben. Na duidelijk gemaakt te hebben dat Hilleke dan wel eens moordneigingen zou kunnen krijgen laten ze het onderwerp maar rusten. Er wordt terloops nog wel een paar kamelen geboden voor Hilleke maar verder dan dat grapje gaat het niet. Terwijl we zo een beetje om ons heen zitten te kijken en stiekem toch wat foto’s van de vrouwen proberen te maken komt de oom even thuis. Hij loopt een beetje om zich heen te kijken, praat wat met onze chauffeur en vertrekt dan weer. Ik geloof dat hij niet eens in de gaten had dat wij er zaten. Onvoorstelbaar dat mensen in deze tent wonen. We vragen nog even of het niet alleen voor de toeristen is dat ze hier verblijven maar onze chauffeur verzekert ons dat het heel handig is om in dit soort tenten te wonen omdat ze elk seizoen een andere plek op kunnen zoeken die op dat moment het beste is voor de kudde geiten.

Het kamp waar we slapen bestaat uit tien tenten. Er verblijven ongeveer 20 toeristen in totaal. ’s Avonds krijgen we een traditionele maaltijd, die is bereid op een vuurtje in het zand. Een etagère van barbecueroosters wordt in een gat in het zand gezet. Onder aan dit gat ligt een aantal kolen te gloeien. Als het geheel staat wordt het gat met een groot deksel en voor ruim een uur afgesloten. Het eten is heerlijk! Na het eten worden we vermaakt met muziek om het kampvuur. We worden allemaal geacht mee te klappen en moeten ombeurten rondjes om het vuur dansen. We lachen ons kapot!

In de morgen verslapen wij ons enigzins (ondanks dat we een wekker hebben gezet). We missen het ontbijt, maar zijn op tijd om per kameel naar het dorp terug te keren. Er staan 6 kamelen (eigenlijk dromedarissen, maar dat zijn hier ook gewoon kamelen) klaar. De heren in het gezelschap komen er na het opstijgen en de eerste stappen achter dat de tocht niet goed is voor de kroonjuwelen. Het schudden op het redelijk instabiele zadel is niet echt bevorderlijk zeg maar... De kamelen zitten allemaal aan elkaar vast. De voorste heeft de vaart er niet echt in en stopt regelmatig om iets te eten van de vele kleine plantjes in het zand. Vervolgens botsen alle andere kamelen in de karavaan op elkaar. De kameel waar Olav op zit, wordt telkens als dit gebeurt in de nek gebeten door zijn voorligger. Deze heeft schijnbaar een ochtendhumeur en geen zin in bumperklevers. De kameel van Hill ruikt, zo lijkt het, zijn stal en probeert de andere kamelen tervergeefs in te halen. Als de jongens dit zien, wordt het halster nog een stukje strakker gebonden. Hij kan nu enkel volgens wat zijn directe voorganger doet. Na twee uur komen we, met stijven benen van het bungelen, aan in het dorp. We rekenen onze jeeptocht af en stappen in de auto op weg naar Aqaba.

Omdat Olav zich niet lekker voelt, rijdt Hilleke dit stuk. Het is een rit van ongeveer een uur. Na een half uur over de Desert Highway zit de vaart er goed in, bergje af met de wind in de rug zeg maar. Onderaan de berg staat een auto haaks op de weg geparkeerd. De voet gaat direct op de rem, maar het is al te laat. Het ronde machinistenbordje gaat omhoog en gebaart ons om aan de kant te gaan staan. Gelukkig hebben we dit al eens meegemaakt, we weten wat ons te doen staat; een toneelstukje over de autopapieren en vooral vriendelijk lachen. Zodra de auto stilstaat, treffen we een jonge agent met een veel te hippe zonnebril op. Hij komt dichterbij en vraagt om ‘license the car’. We weten dat we geen autopapieren hebben gekregen, maar doen alsof onze neus bloedt. Hill geeft daarom haar rijbewijs, dit is tenslotte ook een license. De agent zegt dat hij dit niet bedoeld en herhaalt wat hij wil. Hilleke zegt dat ze het net gegeven heeft en er ontstaat een kleine discussie. Inmiddels doet Olav alsof hij het begrijpt en begint in het dashbordkastje te zoeken. Uiteindelijk geven we het huurcontract van Europcar, dat is eigenlijk niet wat hij bedoeld, maar er wordt genoegen meegenomen. Ineens neemt het gesprek een andere wending; ‘You have problem, speeding’. Reden we te hard, nee toch? (Jawel...) Aldus de agent hadden we 152 gereden, waar 110 is toegestaan. Dit was zeker niet het geval, maximaal 130. (Maar ja, dat is ook te hard. Hoe gaat we ons hieruit kletsen?) Met de meest naïve glimlach en wat geknipper met de ogen, lijkt de agent is te ontdooien. Inmiddels komt er aan andere agent bij, deze wil weten waar Olav vandaan komt. Hij lijkt namelijk op een Argentijn, of Colombiaan. Olav kletst vrolijk mee en moet uiteindelijk zelfs zijn paspoort laten zien. Agent nummer 2 vindt alles best grappig en interessant en begint over de vorige generatie beroemde voetballers te praten; Gullit, Van Basten.Gelukkig haakt Olav vlot aan doet nog een duit in het zakje, Van Persie doet het goed. Robben is niet zo populair, want hij speelt niet in Spanje. (De grove snelheidsovertreding is ineens vergteten en de jongens lijken het naar hun zin te hebben). Agent nummer één vraag of Olav voor Real of Barca is. Olav is even stil en agent nummer twee zegt dat hij voor Real is. Agent nummer één kijkt afkeurend en op basis daarvan zijn Olav en Hilleke allebij spontaan 100% Barca fan. Met deze laatste bekentenis, is de boete voorbij. We krijgen ons rijbewijs, paspoort en huurcontract terug. Hilleke krijgt nog een laatste waarschuwing; ‘slow down, speedlimit 110 kilos’. Redelijk opgelucht, maar ook wel lacherig om wat er zojuist is gebeurd aan de kant van de grootste snelweg van het land, gaat we verder riching Aqaba. Nu zijn we helemaal wel toe aan een middagje aan het strand of een zwembad! Hoe het kan dat we enkel aan de kant worden gezet als Hilleke rijdt is ons tot op heden een raadsel...