Vorig jaar vlak voordat we naar Indonesië afreisden kreeg Olav het een soort van benauwd. Hij besefte dat hij naar de geboortegrond van zijn ouders ging, maar dat hij de verhalen van met name zijn vader moest missen. (Ernst was 14 toen hij naar Nederland verhuisde en heeft dus aardig wat meegemaakt in dit land). Toen voor vertrek zei hij het al: volgend jaar gaan jullie mee en dan gaan we met de familie. Wat heeft het voor zin om te gaan en enkel te kijken? Hij wil graag het verhaal achter de mensen, gebouwen en plekken horen. Hij heeft het voor elkaar gekregen! Na maanden van voorbereiding en voorpret (en hier en daar toch ook wel wat spanning) is het moment eindelijk daar; we zijn aangekomen in Manado, Indonesië.

Met rolstoel en al zijn we bepakt en bezakt vanaf Dusseldorf gevlogen. Die rolstoel bleek al snel een groot voordeel te zijn. Dankzij de rolstoelservice op de verschillende luchthavens mochten/moesten we overal voor. Het personeel dat Ernst begeleidt wringt ons overal tussendoor en maant ons vooral bij elkaar te blijven. En zo gebeurt het dat we in de kortst mogelijke tijd door de douane bij de gate staan. We mogen zelfs als eerste boarden! In Dubai mogen Ernst en Henny wachten in de lounge en wachten wij bij de rest van het ‘gewone ‘ volk.

Via een overstap in Dubai en een pauze in Colombo (Sri Lanka) komen we na ruim 24 uur reizen aan in Singapore. Hier overnachten we, omdat we liever niet 12 uur op de luchthaven rondhangen. De volgende morgen staan we al weer vroeg op de luchthaven en vliegen we eindelijk naar onze eindbestemming. De sfeer zit er goed in; in Singapore spreken veel mensen Maleis (en dat lijkt op Bahasa Indonesia) en kan Ernst al lekker op zijn praatstoel gaan zitten. Dit blijkt bij de landing echter een voorbode te zijn geweest. We zijn het vliegtuig nog niet uit of de ene na de andere grap komt voorbij. Ernst is duidelijk in goede doen en voelt zich (zo lijkt het in elk geval) koning te rijk. We worden wederom begeleidt, de visa voor ons verblijf worden voor ons geregeld en zo doende lopen we al snel door naar de douane. Deze voorspoed blijkt al snel iets te optimistisch… We staan, zo lijkt het, uren in de rij voor een stempel in ons paspoort. Bij iedereen wordt een vrolijk praatje gemaakt en bovendien staan er meer douaniers achter de andere douaniers te controleren wat er gestempeld wordt dan dat er daadwerkelijk aan het stempelen zijn. Als de familie Agaatsz aan de beurt is, gaat het feest beginnen. Ernst is dankzij zijn begeleiding al lang bij de bagageband en voert daar het hoogste woord met de medewerkers van de luchthaven. Wij moeten echter allemaal uitleggen dat we familie zijn en op familiebezoek komen. Iedereen vindt het machtig interessant en bestudeert ons uitgebreid. Loïs en Hilleke wordt nog gezelschap aangeboden op Bunaken (wat al snel wordt ingetrokken als Olav en Martijn in beeld komen).

Onze verschijning op de luchthaven (we voelden ons echt een attractie) heeft ons, zo blijkt als we in het hotel aankomen, vooruit gestreefd. Van Lukman Agaatsz krijgen we via Facebook te horen dat hij via een vriend op de luchthaven al heeft gehoord dat we zijn aangekomen. Het moet niet gekker worden…

In de namiddag gaan we met z’n vijven op pad. Ernst is moe en blijft achter op de hotelkamer. We lopen door de stad op zoek naar eten en komen uit bij een Warung waar sate kambing wordt gemaakt (sate van geitenvlees). Deze tent, waar de keuringsdienst echt niet blij van zou worden, is voor ons een succes. We zitten aan een buiten (wat eigenlijk geen verschil maakt, want het houten huisje heeft geen ramen of deuren) op krukjes aan een houten tafel. Op het plaatsje ervoor staat een smalle barbecue die totaal zwart is geworden, hier gaat onze sate op. Vakkundig wordt het vuur aangewapperd met een rieten waaier en worden onze stokjes vlot omgedraaid. Het is heerlijk, maar heet. De pepertjes in de saus eroverheen branden flink in onze mond. Achteraf vragen we ons dan ook af of deze maaltijd een verstandige keuze was op dag één.

Als we terug zijn in het hotel zien we een bericht van Lukman; hij is in Manado en wil naar ons hotel komen. Binnen no-time staat hij in de lobby en haasten we ons allemaal naar beneden. Ernst neemt een fotoalbum van de familie mee en laat allerlei foto’s zien van familieleden in Nederland en Indonesië. Er wordt volop gekletst en de plannen voor de komende dagen stapelen zich op. Lukman is druk met bellen naar allerlei familieleden om vervolgens als verrassing Ernst aan de lijn te geven. De komende dagen zijn al flink gevuld! Het is fantastisch om te zien hoe gastvrij we hier worden ontvangen. Na het maken van de plannen eten we in het restaurant van het hotel.

Gelukkig is het programma deze reis wat rustiger dan de vorige keer en hebben we nu meer tijd om bij verschillende mensen langs te gaan. We hoeven ons niet te haasten en hebben zo zelfs tijd voor karaoke en een hamburger bij de familie Van der Kleij.