Zoals jullie wellicht weten houd ik (en Hilleke eigenlijk ook) van lekker eten. Waar we ook heen reizen, lekker gegeten zal er worden. Deze vakantie is niet anders en uit deze vakantie blijkt misschien nog meer hoe zeer “makan enak” in mijn bloed zit. Als de foto’s van onze familiebezoeken nog niet genoeg zeggen: Er wordt overal eten voor ons gemaakt. En dan hebben we het natuurlijk niet over een broodje pindakaas of een ander simpel hapje, als we komen wordt er flink uitgepakt. Rijsttafel na rijsttafel wordt er gemaakt, de ene nog uitgebreider dan de andere. Dit was al in Manado en Bitung het geval (denk aan de hamburger bij Papa Ronnie maar ook aan de rijsttafel bij de familie) maar dit is gewoon doorgegaan toen we in Gorontalo aankwamen.

De reis naar Gorontalo was een vrij aparte. Omdat Gorontalo een plaats is die weinig toerisme kent is het vliegen er naartoe vooral voorbestemd voor de wat rijkere Indonesiër. De arme gaan namelijk met de auto (10 á 12 uur!!). Omdat er niet veel mensen naartoe vliegen stond er een simpel vliegtuig van Wings Air voor ons klaar met propellers (!). Gelukkig is het maar 40 minuten en was het vliegtuig niet compleet gevuld waardoor we erg ruim zaten. Tegen het einde van de vlucht werd er turbulentie voorspeld (en dat hebben we ook gekregen – zo erg dat Loïs de arm van Martijn als een bankschroef omklemde en deze pas losliet toen we veilig en wel op de grond waren) en dat was de voorbode voor een flinke domper…het regende dat het goot. En niet een klein beetje, maar gewoon emmers tegelijk. Waar wij vorig jaar nog in een zonovergoten gebied aankwamen waar het tegen de 40 graden liep, was het nu een regenachtige boel. Tijdens de rit naar ons hotel bleef de regen aanhouden en de persoon die ons kwam ophalen (toevallig dezelfde gids die ons vorig jaar zo goed geholpen had) vertelde dat het al dagen achter elkaar regende. Dit konden we goed zien toen we langs huizen reden die meer op woonboten leken omdat de omgeving compleet overstroomd was.

In hotel Melati kregen we drie kamers. Één kamer was op de begane grond zodat mijn vader niet teveel trappen op en af moet. Toen we ons geïnstalleerd hadden en we naar beneden gingen zat Oom Lex al met mijn ouders lekker te kletsen op de galerij. Wij gingen erbij zitten en al gauw kwamen Etty met kinderen en Vera ook op bezoek. Er werd “natuurlijk” besloten om ergens te gaan eten. We gingen eten in een goed “Seafood” restaurant waar de vissen, krabben en kreeften in tanks lagen te wachten om uitgekozen te worden. Het eten was heerlijk maar we waren moe van de reis en alle indrukken dus we lagen al vroeg op bed. We bestelden de auto met chauffeur voor de volgende dag om 10 uur zodat we de tijd konden nemen om van alles te bekijken. Etty vond het niet erg om ook te rijden dus hoefden we geen tweede auto te regelen om iedereen overal naartoe te vervoeren.

Toen we de volgende ochtend wakker werden konden we onze ogen niet geloven. Strak blauwe luchten en een brandende zon. Zo hoort het hier te zijn! We merkten wel gelijk dat we wel zoveel mogelijk in de schaduw moesten staan omdat het in de zon echt te heet was. Om ongeveer 10 uur stond Etty voor de deur van ons hotel. Ze had alleen de sleutels in het contact laten zitten en de autodeur op slot gegooid dus konden we nog niet weg. Ze had echter buiten de chauffeur van onze auto gerekend aangezien die bepaalde inbraak-skills bezat. Hij leende een liniaal van het hotel en begon als een bezetene als een volleerde inbreker tussen het raam en de deur tegen het slot aan te stoten. Toen dat bij de ene deur niet werkte probeerde hij de andere deur. Uiteindelijk kreeg hij het nog voor elkaar ook. We kwamen er wel achter dat door het gestoot tegen de sloten de voordeuren allebei niet meer open gingen en iedereen via de achterdeuren uit moest stappen. Verder geen probleem, behalve dat er flink gelachen werd elke keer als er in en uitgestapt moest worden.

De tocht naar de geboortegrond van mijn vader werd onderbroken door een bezoek aan de oude dame die we vorig jaar ook gezien hadden en voor de familie had gewerkt. In haar tuin hebben we rujak gegeten voor we verder gingen naar de fundamenten van het geboortehuis van Pa. Het was voor hem een flinke klim maar hij heeft de tocht volbracht en heeft ons uit kunnen leggen waar wat lag en hoe het er 60 jaar geleden uit gezien moet hebben. Het was echter wel een flinke aanslag op zijn fitheid en de verhalenmachine stokte dan ook een beetje. Gelukkig kwam deze weer op gang toen we in het hotel waren. Voordat we daar waren hebben we echter nog een late lunch bij Etty gekregen (waar we echt veel gegeten hebben) en zij ons vertelde dat ze ons om 8 uur ’s avonds verwachtte voor het avondeten. Ondertussen konden wij even uitrusten en ons opfrissen in het hotel.

‘s Avonds reizen we met een bentor (motor met twee zitjes voorop) naar het huis van Etty en ook nu eten we weer veel en lekker. Zoals ik in de inleiding al zei een terugkerend thema tot nu toe. Morgen gaan we verder met het verkennen van Gorontalo. Geen idee waar we nu weer belanden maar de verhalen zullen weer speciaal zijn en het eten vast weer heerlijk.

Sampai nanti!