En daar zitten we dan. Uitkijkend over rijstvelden vanaf onze eigen privé villa en ons privé zwembad terugdenkend aan een geweldige vier weken. Vanavond vliegen we terug via Kuala Lumpur, Dubai en Düsseldorf. Wat begon als een wild idee precies een jaar geleden is werkelijkheid geworden en wat hebben we genoten!

Allereerst willen we nog even stilstaan bij de geweldige kookcursus die we bij Little Wayan in Sidemen hebben gevolgd. Little Wayan. De man die we vorig jaar goed hadden leren kennen tijdens een fietstocht, een Pencak Silat workshop en een tweetal etentjes bij hem thuis. Wij vonden dat eten vorig jaar zo lekker dat we dit jaar bij hem de kookcursus wilden doen om dat eten zelf te maken. Vorig jaar hadden we hem dat natuurlijk wel gezegd maar ja, zeggen en doen zijn twee verschillende dingen. Toen we dit jaar dan ook om 8 uur ’s ochtends werden opgehaald door de chauffeur om ons eerst naar de lokale Pasar te brengen voor wat inkopen, waren we teleurgesteld dat het niet Little Wayan zelf was die erbij was maar een van zijn medewerkers. Na het kopen van de ingrediënten, waarbij we toch wel weer gecharmeerd waren van hoe ze hier dingen afwegen (met een weegschaal en gewichtjes aan de andere kant, of bij een gebrek aan gewichtjes een zakje gedroogde maïs), werden we door de chauffeur naar het huis gebracht waar we zouden gaan koken. We kwamen aan in het voor ons bekende huis (we waren er vorig jaar tenslotte twee keer geweest) en vonden de vrouw van Little Wayan en twee andere dames die al een aantal dingen hadden klaargezet. Onze chauffeur/gids vertelde ondertussen welke ingrediënten we allemaal gingen gebruiken. Ondertussen vroegen we tussen neus en lippen door of Little Wayan zelf nog thuis zou komen, maar de kans was zeer klein omdat hij naar de westkust was en daarna nog een afspraak had in Denpasar. Wij zouden na de lunch vertrekken dus we zouden elkaar flink mislopen. Ons hierbij neerleggend richtten we ons compleet op het koken en wat hebben we veel geleerd. Het maken van een goede bumbu (kruidenmengsel waar je andere producten mee kruid) is nog een hele kunst en dat doen ze hier door op een groot hakblok en een paar flinke messen de ingrediënten tot een hele fijne pap te hakken. Natuurlijk moeten we hier aan meedoen en we horen dat normaal gesproken de mannen dit werkje doen omdat het flink veel spierkracht kost.

Na een paar uur was al het eten klaar en konden we aan tafel. Tijdens het eten keek onze chauffeur/gids ineens op en zei: Kijk nou, daar is Little Wayan himself! Het moment dat hij Olav in de ogen keek was een MasterCard momentje – Priceless. Hij moest zichzelf even twee keer in zijn arm knijpen maar hij was blij verrast en nog blijer verrast toen Olav hem vertelde dat hij zijn vader en moeder had meegenomen. Toen vertelde hij dat hij eigenlijk nog naar Denpasar wilde gaan om wat te gaan regelen maar dat een stem diep van binnen zei dat hij naar huis moest. Telepathie noemde hij het. Wat wij van vorig jaar al wisten was dat als Little Wayan op zijn praatstoel zit dan is het net een waterval. En dit keer was het niet anders. Hij dronk even wat en ging toen gezellig bij ons aan tafel zitten. Zo werd het maar later en later en om 3 uur ’s middags was Ernst zo moe dat hij graag naar het hotel wilde. Na het handen schudden en foto’s maken (Ernst was volgens Wayen de geschiedenis waarover hij op school geleerd had) gingen we moe maar voldaan terug naar het hotel.

Het hotel in Sidemen had een waterprobleem en na de dagen van koud douchen op de Gili’s waren we juist zo toe aan een warme douche. Deze bleef echter uit en in plaats daarvan hebben we ons maar laten masseren. De massages in dit hotel zijn echt de beste die we gehad hebben in Indonesië en dat maakte het gebrek aan (warm) water wel een beetje goed gelukkig.

En nu zitten we hier. In Blayu (of Belayu volgens sommige schrijfwijzen) in onze privé villa met privé zwembad en geweldige badkamers met warme (!!!!!) regenstortdouches. Het enige jammerlijke is dat Hilleke op het moment dat Olav liet zien hoe blij hij was met de warme douche dit heeft opgenomen. Dan maar over ons privé zwembad. Dat dit extreem prettig is merken we vooral als we ’s avonds gewoon lekker kunnen gaan zwemmen en dat er geen andere gasten zijn die hier problemen van maken. Ook springfoto’s in het zwembad kunnen we zo vaak proberen als we willen zonder anderen tot last te zijn. Een heerlijke afsluiting van een geweldige vakantie. Het zal wel even wennen worden als we overmorgen weer in Nederland zijn maar ergens snakken we heel erg naar een bruine boterham met Old Amsterdam of het vertrouwde stokbroodje gezond met Brie.

Sampai jumpa lagi Indonesia. Terima Kasih!