Gisteren hebben we in Walvis Bay in een kajak tussen een zeehondenkolonie gevaren. Deze beesten bevinden zich in een lagune die nog niet ontdekt is door orka’s en witte haaien. De dieren kunnen hier dus in alle veiligheid geboren worden en opgroeien. De jonge zeehonden zwemmen dan ook nieuwsgierig rond de kajak en bijten af en toe in een peddel. Om zo dicht bij deze beesten te zijn is een hele unieke beleving. Onze gids is een man die ook veel van de dieren af weet en kan hier ook goed over vertellen. Dan snelt hij ineens in zijn kajak weg en roept dat we hem moeten volgen. Hij heeft dolfijnen gespot. We volgen hem zo snel we kunnen en al snel zien we de rugvinnen van bottlenose dolphins die uit het water komen vlak bij onze kajak. We proberen het zo goed en zo kwaad op de foto vast te leggen. Dit lukt echter niet zo goed. Hilleke heeft echter het lumineuze idee om op filmen te drukken en gelukkig kunnen we een dolfijn op die manier kort vastleggen. Omdat het oostenwind is op deze dag is de temperatuur erg aangenaam en waren de drie uur op het water zo om. Nagenietend van alles wat we gezien hebben haalt onze gids een picknicktafel uit de auto en verzorgt hij een prima lunch. Deze man is een held! Walvis Bay en Swakopmund zijn erg aparte plaatsen. De woestijn komt hier namelijk uit op de oceaan. Het is te bizar voor woorden om op een weg te rijden langs de kust met links van je de oceaan die de zon weerkaatst terwijl rechts van je een weidse vlakte van alleen maar zand te zien is. Van alle landschappen die we hebben mogen aanschouwen is dit verreweg een van de meest surrealistische. Namibië laat je wel de beperktheid van foto’s ontdekken. Wat onze ogen zien is soms niet op een foto vast te leggen. Zo ook het ontmoeten van de woestijn en de oceaan. Op een foto ziet dit er gewoon uit als een reguliere strandfoto. Vandaag hebben we lang naar het noorden gereden. Het wordt warmer en warmer en we merken dat de dikke trui pas ’s avonds aan hoeft. We zijn erg blij dat we de korte broeken misschien niet voor niets hebben ingepakt. We zitten nu op een camping zonder stromend water en elektriciteit dus ook onze zonnecel hebben we niet voor niets meegenomen. Toen we net op deze camping aankwamen kwam ineens iemand vragen of we olifanten wilden zien. Aangezien Olav die nog nooit in het wild heeft gezien hebben we daar gretig “ja” op gezegd en werden we (met andere mensen van de camping) meegenomen. Na ongeveer 100 meter gewandeld te hebben zagen we een olifant bij een drinkpoel. Hij was lekker verkoeling aan het zoeken na een warme dag. Met de ondergaande zon op de achtergrond was dit echt een plaatje. Olav kan nog steeds niet echt geloven dat hij een olifant in het wild heeft gezien op 100 meter van waar hij aan het kamperen is. En dit is pas het begin! Olav kan in ieder geval niet wachten en ik geloof Hilleke ook niet.