Gisteren zijn we aangekomen in Opuwo (in Herero betekent dit: ‘Het einde’), een stadje in het noordwesten van Namibië. De rit naar de camping was in kilometers niet zo lang, slechts 230 km, in tijd echter was het een flinke rit. Dit komt door de “Joubert Pass” halverwege. Deze bergpas, alleen te doen met een 4x4, werd ons door de lokale reisagent afgeraden. Het zou te moeilijk zijn. De alternatieve route was alleen zo ver om en stiekem wilden we deze stoere rit super graag maken, dat we besloten hebben het ‘gewoon’ te doen. Op internet was wat informatie te vinden en durfden we het aan. De four-wheel drive hebben we zeker nodig gehad, wat was het steil en hobbelig! Het rijden in onze auto is sowieso een avontuur op zich. Het is zo gaaf om met de kaart op je schoot door dit grootse landschap te reizen. Er is langs de weg van alles te zien aan wilde dieren, mooie uitzichten en dorpjes. In Opuwo wonen ca. 8000 mensen. In tegenstelling tot Swakopmund is de bevolking hier niet blank en rijk. We zien veel krotten, hutten en overal ligt afval. Het is duidelijk dat we in een minder welvarend deel van het land aan zijn gekomen. We logeren in het Opuwo Country Hotel (helaas niet in een lodge, maar op de camping). Het is groot, luxe en heeft internet (!). Na het rijden door het stadje voelen we ons wat schuldig met al deze luxe om ons heen. In de omgeving van Opuwo wonen de Himba’s. Een volk dat door de eeuwen heen nauwelijks is beïnvloed door het moderne westen (op de handel met toeristen na). Op de plekken waar we hiervoor zijn geweest, werden al excursies aangeboden waar je ‘authentieke’ dorpen kon bezoeken echter, die plekken waren niet in het district waar de Himba’s voorkomen. Nu we hier zijn besluiten we een excursie te boeken om een dorp te bekijken. Met gids en chauffeur gaan we op pad, een kilometer of 20 van Opuwo vandaan, gaan de auto van de weg af dwars door de zandvlakte. Aan de rand van een heuvel zien we een kleine nederzetting, omheind door een hek van takken en ijzerdraad. De auto rijdt er aan voorbij en al snel zien we nog wat andere dorpjes. Een dorpje bestaat uit ongeveer 8 hutjes, een kleine weide voor het vee en een vuurplaats en is een thuis voor één familie. De auto stopt bij een klein dorpje en we lopen het erf op. Voordat we naar binnen gaan, leren we hoe je hallo zegt (dat is zo ingewikkeld, dat het nu al vergeten zijn…) We worden voorgesteld aan de chef van het kamp; een dame van 22 schudt ons de hand. Ze is druk bezig om kooltjes tot zwart poeder te vermalen met een steen. De kinderen om haar heen eten maïspap. Verderop zien we drie dames die in de zon hangen en rode stenen tot poeder aan malen zijn. De mannen zijn met het vee op pad. We krijgen uitleg over de indeling van het kamp en de gebruiken. Zo leren we dat Himba’s niet douchen of baden maar om zichzelf te reinigen en te beschermen voor de zon en muggen smeren de dames zich in met rood poeder vermengd met botervet. De mannen doen het zelfde, maar dan met zwart poeder. Dit insmeren dient ook om zich te onderscheiden van andere stammen uit de omgeving. De vrouwen hebben hun haar gevlochten in een aantal dikke strengen achterop hun hoofd. Deze zijn allemaal ingesmeerd in een dikke laag modder, het einde is flink getoupeerd. Een aantal draagt een soort kroontje op het hoofd gemaakt van dierenvel. De kinderen zijn erg nieuwsgierig en vragen om foto’s en willen deze vervolgens terugzien op de camera. Bij het zien van de foto’s giechelen ze flink en wijzen ze op het scherm. De volwassenen willen eigenlijk niet zoveel met ons te maken hebben. Wanneer de gids er een aantal opstelt om samen met ons een foto te maken, kan er niet echt een lach af. De dames voelen zich er duidelijk niet prettig bij, net als wij trouwens. Het voelt nogal geforceerd. Voor de foto’s die we zelf maken, poseren de dames niet, maar ze lijken er ook niet echt een bezwaar tegen te hebben. Als wij samen met de gids en de chef uitleg krijgen in de hut, verzamelt zich op het veld een groep vrouwen en kinderen die spullen uitstallen. Ze gaan er natuurlijk vanuit dat we een souvenir kopen. We lopen een rondje en kopen (na 23 euro van de vraagprijs af te onderhandelen) een neushoorn van hout, wel zo toepasselijk na onze succesvolle tracking van laatst! Het bezoek aan het dorp was wat ongemakkelijk, maar toch ook een mooie ervaring om zo’n oud volk van dichtbij te mogen zien.