We zijn nu in Grootfontein (of eigenlijk ongeveer 50 kilometer erboven, maar voor Namibische begrippen is dat hetzelfde) en verblijven twee dagen op Roy’s Rest Camp. Een heel gemoedelijke camping versierd met oude auto’s en houten klossen aan de bomen. We zijn hier aan het nagenieten van Etosha en bereiden ons geestelijk en lichamelijk voor op drie dagen flink autorijden. We gaan vanaf hier namelijk in een paar dagen naar de grens met Botswana. Toch willen we jullie niet onthouden wat de afgelopen dagen allemaal hebben beleefd en gezien. Etosha is een van de bekendste wildparken van Zuidelijk Afrika en het is een van de drie grootste. Van west naar oost is het ongeveer 500 kilometer. Naast savanne bestaat Etosha ook voor een groot gedeelte uit een zogenaamde zoutvlakte. Deze is ongeveer 60 bij 200 kilometer groot en staat eens per jaar kompleet onder water. Tot voor kort (lees drie weken geleden) was echter alleen de oostelijke 250 kilometer open voor toeristen die op eigen houtje door het park willen en daar bevinden zich dan ook de “camps” waar verbleven kan worden. De westelijk helft was open voor mensen die met een touroperator hadden geboekt en samen met een gids het park in gingen. Drie weken geleden is echter ook dit westelijke deel open gegaan voor “gewone” toeristen en omdat wij vanuit de westkant Etosha naderden was het voor ons erg gunstig. We konden via de westkant het park in en dan door het park naar ons eerst “camp” rijden. Dit was nog zo’n 200 kilometer op wegen waar 60 de maximum snelheid is. Tel daar de keren dat je wil stoppen om dieren te zien bij op en je bent al gauw een 4 a 5 uur bezig om vanaf de ingang van het park naar de bestemming te komen. Dieren zien is vrij eenvoudig in deze droge tijd. Om de zoveel kilometer zijn er “water holes” waar de dieren komen om te drinken en zich onder te dompelen. Dit hebben we dan ook veelvuldig kunnen aanschouwen. We hebben in Etosha vooral veel zelf rondgereden en we hebben tijdens die rondritten de meest waanzinnige dingen gezien. Twee dingen in het bijzonder willen we jullie niet onthouden. Het eerste is het aankomen bij een “water hole” waar een groep van 6 of 7 olifanten een heerlijke verkoelende duik aan het nemen is. De meesten gaan compleet kopje onder (ook de kleinsten) om daarna lekker schuddend en proestend boven te komen. Om een beter zicht te krijgen doen we allebei ons raam open en gaan op het kozijn zitten zodat we met ons bovenlichaam uit de auto zitten. Dit mag eigenlijk niet maar ja….alles voor een mooie foto nietwaar? Dan komt er een olifant uit het water zetten in onze richting. Deze wappert een beetje met de oren. Hilleke weet te vertellen dat als olifanten met hun oren wapperen ze een beetje boos worden. Wij zijn dus op onze hoede. Als de olifant nog dichter nadert en begint te trompetteren schieten wij de auto in. Gelukkig vond de olifant dat genoeg en draait zich om. Dan begint een andere olifant te briesen naar iets in het gras. We denken dat het een cheeta is maar we weten het niet zeker. Toch wel gespannen blijven we nog even wachten om te kijken wat er gebeurt. De olifanten gaan echter langzaam maar zeker van de waterpoel weg. Voor ons blijft het een mysterie wat zich in de bosjes bevindt. Het tweede moment speelt zich af als we lekker aan het rijden zijn. Er staat een tegemoetkomende auto stil langs de weg. Dat betekent vaak dat er wat te zien is. Meestal gaat het om zebra’s, impala’s of andersoortige dieren die we al regelmatig gezien hebben. Toch rijden we dan altijd wat langzamer, je weet immers nooit wat er kan gebeuren. Deze keer seint de auto echter met de lichten. En blijft dat ook een paar keer doen. Hier moet toch wel wat speciaals aan de hand zijn. En dan zien we het. Er sluipen drie cheeta’s door het gras aan de kant van de weg. We zetten de auto snel stil met de motor uit en kijken rustig naar wat de cheeta’s gaan doen. Aan de overkant van de weg loopt een hele grote kudde springbokken dus we hopen op een aanval. Als er andere auto’s langs rijden manen we hen ook tot stilte. Op een gegeven moment staan er een auto of 10 langs de kant van de weg. Allemaal te wachten tot de cheeta’s wat doen. Als er een grote vrachtwagen langsrijdt zetten ze het wel even op een lopen (waar dan ook gretig foto’s van gemaakt worden) maar de springbokken laten ze met rust. We besluiten een klein uurtje te wachten maar in dat uur verplaatsen ze zich nauwelijks. We hebben erg veel respect gekregen voor de documentairemakers van National Geographic die waarschijnlijk dagen op deze manier door moeten brengen. Natuurlijk hebben we nog veel meer gezien en beleefd in Etosha maar dat is teveel om allemaal in een blogje te vatten. Over een week zitten we in de nationale parken van Botswana, Chobe en Moremi, en we hopen daar nog veel meer fantastische dieren te zien.