Afgelopen zondag hebben we Namibië voorlopig achter ons gelaten en zijn we de grens overgegaan naar Botswana. Deze grensovergang ging voor ons best gemakkelijk, voor de auto daar en tegen was het een heel gedoe. Bij de grenspost om het land uit te gaan, kregen we een stempel in ons paspoort en moesten we een briefje halen voor de auto. Vervolgens moesten we de poort doorrijden waar we het briefje van de auto moesten laten zien. Hier kreeg Olav te horen dat de ‘cross border permit’ die we hebben ontvangen van het verhuurbedrijf niet voldoende was. We hadden in het stadje voor de grens nog een extra document aan moeten schaffen. Dit wisten wij niet, niemand had dat ooit tegen ons gezegd en het stond nergens in de informatie. De beste man wilde ons wel matsen, we mochten door. Na de nodige gegevens van de auto nogmaals in te vullen ging het hek open. Wel werden we nog even gewezen op de verlopen wegenbelasting, maar dat is een zaak voor het verhuurbedrijf. Vervolgens reden we de Zambezi over met een prachtig uitzicht op grote kuddes olifanten in de rivier. Na een bocht moesten we de auto stilzetten en onze bagage tonen. We zagen de passagiers van de auto voor ons hun haardhout uitruimen. Daar ging ons lekkere kampvuurtje. Ook bij ons moesten alle laadkleppen open. Het hout en de tomaatjes mochten het land niet in. Een groot gevaar voor de volksgezondheid, blijkbaar… Voordat we verder mochten rijden, moesten we met onze voeten op een vochtig (vooral modderig en vies) matje stappen en moesten we met de auto door een diepe bak water rijden. Misschien zaten er wel chemicaliën in, maar daar zal niet veel van over zijn, het was nu vooral een modderige bende. Toen kwamen we bij de grens van Botswana aan. Ook hier was het binnenhalen van ons, personen, niet zo moeilijk: paspoort tonen en een stempel erin. Wederom waren de gegevens van de auto veel belangrijker. Ook moesten we belasting betalen om met de auto te mogen rijden. Vervolgens kwamen we na een kilometer weer bij een hek, waar wederom de gegevens van de auto opgeschreven moesten worden. Na ongeveer 40 kilometer het land in te zijn, geen afslag te hebben gezien, stond er weer een hek. En jawel, wederom moesten we de auto registeren. Blijkbaar is het spannender om als auto de grens over te gaan dan als persoon… Stel dat we dit in Nederland doen, de files in België en Duitsland zouden niet te overzien zijn!

Goed en wel aangekomen in Botswana, bereiken we de lodge waar we van een biertje op het terras met uitzicht op de rivier de Chobe. In de avond eten we en worden we flink afgeleid de geritsel in de struiken. Na een tijdje zien we een familie wilde zwijnen (Poemba’s) over het gras rennen.

In de ochtend worden we opgehaald om met de boot naar Livingstone te gaan. We steken met een klein bootje de rivier over en staat in no-time in een ander land. Dit is wel anders met de vrachtwagens en ander vervoer, die gaan één voor één met een veerboot naar de overkant. De rij is niet te overzien zo lang. Deze grensovergang gaat een stuk eenvoudiger dan de vorige, maar we hebben dan ook geen auto bij ons.

Een vakantie in onze vakantie, zo voelt ons verblijf in Livingstone, Zambia. Na bijna drie weken reizen, veel op de weg en slapen in het kleine tentje op het dak, is ons uitstapje naar een lodge met een echt bed een heerlijke luxe!

Bij aankomst hebben we meteen het gevoel dat we hier, nu we er toch zijn (en hoe vaak zal dat nog gebeuren) alles uit ons bezoek aan de Victoria Watervallen moeten halen. Een helicoptervlucht en zwemmen in Devil’s Pool mag niet ontbreken. Al snel blijkt dat deze poel niet open is, omdat het water nog te hoog staat. De dame achter de receptie weet ons wel te vertellen dat er een andere plek boven aan de waterval is waar je deze tijd van het jaar in kunt zwemmen. Om daar te komen moet je een excursie naar Livingstone Island maken. We denken niet lang na en boeken allebei de activiteiten. Hoe spannend is dat!

In de middag werden we opgehaald om naar het kleine vliegveldje vlak bij onze lodge te gaan. Onderweg zien we vlak langs de weg nog even snel een grote kudde olifanten. Op het vliegveld krijgen we instructies en mogen we al snel naar de helikopter. Olav mag voorin, Hilleke zit achterin naast het raam (in totaal zijn er vier toeristen aan boord). We krijgen grote koptelefoons op en de piloot heet ons allemaal van harte welkom. Voor we het weten stijgen we op en vliegen we ineens boven de rivier en het National Park. Ook vanuit de lucht zien we olifanten lopen en in de verte doemt de rook van de waterval op. Hoe dichterbij we komen, hoe toffer het wordt. De piloot cirkelt een aantal rondjes boven de waterval (108 meter hoog en 1,7 kilometer breed) en het gebied eromheen. Het is eigenlijk niet te beschrijven hoe gaaf het is om in een helikopter te vliegen. De wind komt door een klein raampje binnen, de stem van de piloot door de koptelefoon (net als in de film). De foto’s die we kunnen maken, zijn dan ook meer dan fantastisch!

Na onze vlucht besluiten we de watervallen vanaf de grond te bekijken. We laten ons afzetten bij het hek en maken een wandeling langs verschillende paden. Uiteindelijk staan we aan de overkant van de kloof recht er tegenover! Het water komt met zoveel geweld naar beneden, dat we helemaal nat worden. De waterdamp voelt meer aan als slagregen! Het is adembenemend om bij zo’n grote waterval rond te lopen, het uitzicht verveelt nooit!

Na een heerlijk relaxte avond, lekker eten in het restaurant, wijntje erbij en een ontspannende massage, staan we de dag erna op met nog een toffe excursie in het vooruitzicht. Een boottocht naar Livingstone Island. Dit is het eiland waar Livingstone in 1855 aankwam met zijn kano. Hij voer over de Zambezi en stuitte op de waterval, die hij de naam Victoria gaf (naar de koningin van Engeland toendertijd). De lokale bevolking noemt hem: ‘The smoke that thunders’. Bij een belachelijk luxe resort worden we met een speedboot opgehaald en naar het eiland gebracht. Het voelt als gekkenwerk. Met een boot naar de rand van een 108 meter hoge waterval varen. Het eiland ligt namelijk echt op de rand. Als we aan land komen krijgen we een drankje en een lange regenjas. ‘Als de wind onze kant op waait, word je helemaal nat’ zegt de gids. We beschermen de camera met de regenhoes die we al in Nederland hebben gekocht en gaan op pad. We lopen op blote voeten door de modder en het hoge gras. Hand in hand lopen we in een rijtje samen met de gids naar de rand van de waterval. Er is geen pad of hek te bekennen, wel worden we gewaarschuwd: het is glad. Heel voorzichtig lopen we verder. Via een smal plankje lopen we naar een punt nog verder aan de rand. De gids zet ons op een ‘veilig’ plekje neer en neemt onze camera over, hij maakt flink wat foto’s van ons op deze bijzondere plek. Hij wijst aan waar Devil’s Pool is en maakt duidelijk waarom we er niet in kunnen, het water is echt te hoog. Aan de andere zijde is Angel’s Pool, een plek iets verder van de rand waar het water iets minder hoog is. Daar kunnen we wel ‘veilig’ zwemmen. We lopen er, weer hand in hand, heen. Nadat we wat foto’s hebben gemaakt op een droger gedeelte bij de rand, ons hebben omgekleed en de camera’s hebben afgegeven, gaan we het water in. Het is verbazingwekkend lekker van temperatuur. De poel is redelijk diep en je hebt totaal niet het gevoel mee te worden gezogen. Er is genoeg houvast van de rotsen en de touwen die aan wat struiken en rotsen zijn vastgemaakt. De gidsen maken weer flink wat foto’s en dan moeten we er alweer uit. Deze poel is big business, er staan alweer mensen in de rij. Na het zwemmen, krijgen we een flinke lunch in een tent met uitzicht op de waterval.

Nu we hier in de lodge bij het zwembad, naast de rivier dit blog typen, realiseren we hoe bijzonder het allemaal is. Er zwemmen twee nijlpaarden in de rivier, aan de overkant van het water gaan de bavianen tekeer, vanmorgen tijdens het ontbijt zagen we nog een krokodil in de zon liggen en de helikopter waarin ook wij hebben gevlogen, vliegt regelmatig over. Bucketlist: check, check, check.

We hebben het goed voor elkaar!