We gingen met de boot van Bolshie Koty naar Irkutsk. Een leuk, rustig tochtje met mooie uitzichten. In Irkustsk werden we opgehaald en via het station, om onze bagage in een locker te doen, naar de stad gebracht.

Op de een of andere manier heb ik bij het woord stad of centrum nog steeds het beeld van mooie middeleeuwse straatjes en pleinen voor me. Dit klopt in Rusland dus echt helemaal niet! Irkutsk is net als de andere steden die we gezien hebben (al dan niet vanuit de trein) een echte Sovjet stad: grote, grijze en heel erg saaie gebouwen bepalen het straatbeeld. Het oudste gebouw in deze stad komt van rond 1700 en daar bladderde de verf helemaal vanaf.

Voordat de trein vertrok was het ons doel om wat boodschappen te doen voor in de trein en onze verhalen op internet te posten. Dat laatste is gelukt, dat hebben jullie al kunnen lezen.

We werden bij de Central Market afgezet. Daar zouden we eten kunnen kopen en zelf ergens een hapje kunnen eten. De central market bestaat uit twee gedeeltes: een food en een non-food deel. Wederom in twee mega grote vierkante en vooral grijze gebouwen. We liepen met de camera in de aanslag over de foodmarket. En we kregen allebei het water in de mond, alles zag er zo goed uit! Helaaswas het allemaal rauw en we konden nergens in een cafeetje gaan zitten. In het nonfood gedeelte was wel een soort La Place achtig resaurantje, nou ja La Place... Je kon er eten krijgen. Drie balies, we hadden geen idee waar we aan moesten sluiten. Alles stond in het Cyrillisch aangegeven en je zag niks klaarliggen. We moesten dus echt bestellen. Achterin zagen we een hamburger tentje, daar hadden ze namelijk plaatjes aan de muur hangen, dat helpt! Vol goede moed bestelden we twee hamburgers met twee keer friet. Alles ging goed. Het bestellen van twee flesjes drinken in plaats van bekers aangelengt met leiding water (dat hoeven we niet..) was wat lastiger. Met een hoop wijzen kregen we wat we wilden. En toen begon het avontuur. Uit een laatje kwamen twee broodjes, er ging een klep open en daar kwamen de verse blaadjes sla en tomaat uit. Dat begon goed, we waren helemaal enthousiast. Totdat we de overal bekende 'ping' hoorde en de hamburgers uit de magnetron gehaald werden. Die werden op het broodje gelegd en met een plak kaas ging het geheel nog een keer de magnetron in. Lekker is anders, maar ja we hadden honger...

Via het Bier Haus (met de WiFi, dat verhaal is bekend) liepen we naar een supermarkt en door naar het station. Onderweg werd ik een beetje misselijk, Olav had nergens last van.

Op het station kwamen we Wies, Ton en Wiel weer tegen. Met deze mensen hadden we aan het Baikal meer gegeten. Daar zijn we bij gaan zitten om een beetje bij te kletsen. Ondertussen voelde ik me slechter en slechter worden. Op het perron was het minder warm dan in het benauwde restaurant, daar ging het gelukkig beter. Terwijl ik voor pampus op een stoel hing zag ik voor me een treinwagon met tralies voor de ramen, een gevangenis wagon of een treinstel van het leger hoorden we. De militairen in Russische dienst hebben nogal eens de neiging om er van door te gaan. De mannen in de trein hingen verhit achter het hekwerk voor het raam, ze stonden pal in de zon.

Een halfuurtje voor vertrek trok ik het heel slecht. Ik had het gevoel dat ik over moest geven en wilde via het restaurant naar de WC. Toen ik daar naar binnen liep kwam ik de spreekwoordelijke warme muur tegen en ging het fout. Ik liep snel terug naar mn stoel waar ik nog net niet op ben gaan zitten. Met mijn handen voor mijn mond rende ik naar een prullenbak, waar ik onder luid gelach van de mannen in de trein, flink over mijn nek ben gegaan. Gelukkig kwam de trein snel en ik in mn uitklapbedje in. 's Nachts ben ik steeds na iets gedronken te hebben weer over mn nek gegaan. De dag erna was het gelukkig weer over, en dat is maar goed ook. Want we kwamen bij de grens en daar heb je al je energie en geduld nodig en vooral geen behoefte om naar de wc te moeten.

De procedure in het kort:

• Kom aan bij de grenspost van de Russische kant.
• Wacht 4 uur (in of buiten de trein, met je paspoort nog in bezit)
• Ga terug naar de trein
• Vul de benodigde formulieren in
• Geef je exit formulier aan mannetje 1
• Geef een kwartiertje later je paspoort aan mannetje 2
• Geef weer een kwartier later je customs formulier aan mannetje 3
• Verlaat je coupé zodat mannetje 4 en 5 op illegale emigranten kunnen controleren
• Kijk gelaten toe hoe alle luiken in de trein geopend worden
• Wacht vooral heel geduldig (we zijn nu 5 ½ uur na aankomst)
• Voel je net als de mannen in de gevangenistrein
• Krijg je paspoort terug van mannetje 6
• Wacht nog langer voor vertrek
• Applaudiseer met de hele wagon als de trein in beweging komt.

Dan dan weet je dat het Mongoolse deel van de grens nog moet komen, dus het hele circus gaat nog een keer van start. Gelukkig was de tweede controle sneller. We moesten wel weer veel formulieren invullen. We stonden hier voor de controle slechts een uur stil. Jammer was dat na de paspoort controle de trein nog een uur bleef staan. Echt onnodige wachttijden. Terwijl Olav in dat uurtje wat water en chips ging kopen bleef ik in de trein achter om wat groente te snijden voor een salade. De trein werd afgekoppeld en ik reed weg. Zowel ik als Olav schrokken ons kapot. Hij zag een deel van onze trein wegrijden en ik ging er vandoor in die trein. Gelukkig was het maar een klein stukje en werden we aangekoppeld aan een andere trein. Iedereen kon veilig weer aan boord.

Na deze hele procedure zijn we veilig aangekomen in Ulan Baatar. Ook weer een verhaal apart.

Tot de volgende keer!

Liefs,

Hilleke en Olav