En we zijn er weer. Na 3 dagen van paardrijden, slapen op zadeldekens en zuurstofgebrek hebben we net lekker gedoucht en even op een welverdiend bedje gelegen. Maar wat was het fantastisch om te doen! We waren met een klein groepje (wijzelf, nog 1 Nederlandse jongenen twee gidsen) en daar waren we erg blij mee omdat er ook een groep van 25 Slovenen de zelfde paardrijtocht zou gaan maken. We waren als de dood dat we daarbij gevoegd zouden worden maar dit was gelukkig niet zo. Onze gidsen spraken maar 1 woord Engels en dat was 'OK' maar verder begrepen ze niets. Veel gebarentaal geleerd dus de afgelopen dagen ;-)

We voelden ons wel een beetje raar toen we zagen hoe de paarden waren opgezadeld. De zadeltassen etc. waren allemaal over de zadels heen gelegd. Dit betekende dus dat je niet in het zadel zat maar 20 centimeter erboven ongeveer. In het begin zit dit nog even onwennig maar na een tijdje ben je blij aangezien de zadeltassen een stuk zachter zitten dan een hard leren zadel. Vrij relaxed, en vooral genietendvan denatuurlijk om ons heen,kwamen we dan ook rond een uur of 1 al aan bij onze overnachtinsplaats. Deze was op ongeveer 3000 meter hoogte.Hier bleek het volgende. Omdat de Sloveense groep dezelfde tocht maakte gingen ze wel samen met ons overnachten en eten. Wij zouden wel de dag erna lekker vooruit rijden zodat we niet op de groep hoefden te wachten.

De volgende dag hadden we geen bepakking en dat was maar goed ook. We moesten namelijk naar 5588 meter klimmen om Ice Mountain te kunnen zien. Te paard viel dit klimmetje natuurlijk best mee maar toen we boven kwamen merkten we toch dat we op hoogte zaten. Vooral het kortademige omdat er natuurlijk minder zuurstof is. Toen bleek ook nog eens dat, om de paarden wat rust te gunnen, we de afdaling te voet moesten doen. Bij dit soort zware lichamelijk inspanning trad wat ze noemen 'Hoogteziekte' op. Hill had vooral last van misselijkheid, hoofdpijn, duizeligheid en slapende handen en voeten. Ik had vooral last van hoofdpijn en kortademigheid. Ook bij het afdalen werden de symptomen niet echt minder en dat kwam omdat we dan nog steeds op 3000 meter zaten (hoogteziekte schijnt op te treden vanaf ongeveer 2500 meter). Na een dutje werd alles wel beter engisteravond zijn we dan ook rond 8 uur naar bed gegaan! We hebben geen last meer gehad van de Sloveense groep aangezien die het na de afdaling van Ice Mountain voor gezien hielden en zich met een auto direct naar Songpan lieten brengen - de mietjes ;-) -

Wij hebben vandaag nog even lekker paardgereden en genoten van de smalle bergpaadjes waarvan je toch niet begrijpt hoe de paarden zich zo makkelijk hier overheen begeven. Al met al een geweldige afsluiting van de vakantie. We hebben nog ruimte voor 12 foto's op dit weblog en die zullen waarschijnlijk allemaal over deze toch gaan.

Woensdag vliegen we weer naar huis en ik heb nu al zin in een frikadel speciaal met ketchup en extra ui!

Greetz